استغفار راه رهایی از تنگناها صفحه 126

روزی سلیمان به همراه جن و انس در طلب آب باران از قصر خود بیرون آمد. در راه خود به مورچه لنگی رسید که بالش شکسته بود و دست خود را به آسمان بلند کرده و می گفت: خداوندا، ما بندگانی از آفریده های تو هستیم که هرگز از رزق تو بی نیاز نیستیم. ما را به سبب گناهان بنی آدم مؤاخذه نفرما و آب باران را به ما برسان و ما را سیراب کن.

در این وقت سلیمان علیه السلام به همراهان خود گفت: باز گردید که مخلوقی غیر شما برای آمدن باران شفیع شما شد.(1)

خواسته خداوند

گناه عامل سقوط و هبوط است. گناه حضرت آدم را به خاکدان دنیا کشاند. وسیله بازگشت هم استغفار و توبه است. سر نخ همه دردها و گرفتاری های ما گناه است.

مرحوم آیت الله بهجت فرموده بودند: اگر خدا به خاطر همین نمازهایی که می خوانیم ما را عقوبت نکند، ما از او ممنون هستیم. از نمازهایمان هم باید استغفار کنیم، چه رسد از گناهانمان. امام باقر علیه السلام خواسته خداوند را در دو جمله بیان کرده و فرموده اند:

لا والله ما أراد الله من الناس إلا خصلتین أن یقروِّا له بالنعیم فیزیدهم و بالذنوب فیغفرها لهم؛(2)سوگند به خدا که خداوند متعال از مردم جز دو کار نخواسته است: به نعمت های او اعتراف