رساله رضاعیه صفحه 24

دوّم: سنت است که زنان را نهی کنند از شیر دادن به هر کس که رسند،

چون بسیار است که شیر می دهند و فراموش می کنند و فرزندان به هم می دهند، و عاقبت ظاهر می شود که خواهر خود را گرفته است، مثلا.

سوّم: سنت است که مرضعه از هر دو پستان شیر دهد.

چهارم: چون دایه به منزلۀ مادر است سنت است که طفل بعد از شعور تعظیم دایه کند

و به منزلۀ مادر خود داند او را، و همچنین شوهر او را به منزلۀ پدر خود داند، و فرزندان ایشان را برادر و خواهر خود داند، و خویشان ایشان را که به سبب رضاع محرم او شده اند به منزلۀ خویشان خود داند در رعایت احترام و توقیر.

پنجم: سنت است که فرزند را دو سال کامل شیر دهند،

و یک روز کمتر و بیشتر در غیر ضرورت شیر ندهند، و جایز است بیست و یک ماه شیر دادن، و احوط این است که کمتر از این شیر ندهند مگر با ضرورت، چنانچه بسیار است که حامله می شود مادر طفل و شیرش کم می شود، طفل در شکم آزار می کشد و دایه هم نمی رسد، یا بهم می رسد و مؤونۀ اجرت دایه را ندارند، اکتفاء به کمتر می توان نمود، چنانچه احوط این است که زیاده از دو سال شیر ندهند، و مشهور این است که دو ماه زیاده می توان داد، و اولی آنکه تا ضرورتی نباشد زیاد ندهند.

ششم: مکروه است که دایه ولد الزّنا باشد،

یا فرزندش ولد الزّنا باشد، بلکه کراهیت این اشدّ است از اختیار کافره، و اگر دایه کنیز باشد و زنا داده باشد و محتاج شوند به او برای شیر دادن، بهتر این است که از آقای کنیز طلب کنند که حلال کند کنیز خود را که زنا داده است، و بعد از حلال کردن کراهت تخفیف می شود یا زائل.