احکام شک و سهو در نماز صفحه 2

گردد، از این رو برآن شدم تا به تحقیق وتصحیح آن بپردازم، تا چه قبول افتد وچه در نظر آید .

ناگفته نماند: از آنجا که رساله شکّ وسهو ناقص می ماند ومؤلّف قدس سره موفّق به اتمام آن نمی گردد، فرزندِ نامی وی : علاّمه حاجّ سیّد اسداللّه رحمه الله ، در قسمتی از شرحِ بسیار مبسوطِ خود بر کتابِ « شرائع الإسلام » به تکمیل رساله والدش می پردازد با این هدف که خود می فرماید : « تیمّنًا وتبرّکًا ولِما علمتُ من سروره بذلک _ جعلنی اللّه فداه ».

لذا لازم دیدم آن قسمت از شرح شرائع آن بزرگوار را پس از تحقیق وتصحیح، در پایانِ رساله والدِ ماجدش بیاورم، إتمامًا للفائده ولِما علمتُ من سرورهما بذلک _ أعلی اللّه تعالی مقامهما.

درباره رساله شکّ وسهو

مرحوم صاحب روضات قدس سره درباره رساله شکّ وسهو می نویسد :

وله أیضًا رساله فی أحکام الشکّ والسهو فی الصلاه، کبیره جدًّا، حسنه الوضع والتفریع، جعلها تتمّه لکتاب تحفه الأبرار (1).

ومرحوم شیخ آقا بزرگ تهرانی در «الذریعه» گوید :

الشکیّات، فارسی لحجّه الإسلام السیّد محمّد باقر الشفتی المتوفّی سنه 1260، مختصر ضمن مجموعه من رسائله (2).