رساله توضیح المسائل مطابق فتاوای حضرت آیت الله العظمی حاج میرزا یدالله دوزدوزانی تبریزی صفحه 457

احکام نذر و عهد

مسأله 2649 ) نذر آن است که انسان بر خود واجب کند که کار خیری را برای خدا به¬جا آورد یا کاری را که نکردن آن بهتر است، برای خدا ترک نماید.

مسأله 2650 ) در نذر باید صیغه خوانده شود و لازم نیست آن را به عربی بخوانند، پس اگر بگوید: چنانچه مریض من خوب شود، برای خدا ده تومان به فقیر می دهم، نذر صحیح است.

مسأله 2651 ) کسی که نذر می کند باید مکلّف و عاقل باشد و به اختیار خود نذر کند. بنابراین نذر کردن کسی که او را مجبور کرده اند، یا به واسطه عصبانی شدن بی اختیار نذر کرده، صحیح نیست.

مسأله 2652 ) آدم سفیهی که مال خود را در کارهای بیهوده مصرف می کند، اگر مثلاً نذر کند چیزی به فقیر بدهد، صحیح نیست.

مسأله 2653 ) اگر شوهر از نذر کردن زن جلوگیری نماید، زن نمی تواند نذر کند و اگر بدون اجازه شوهر نذر کند، شوهر می تواند نذرش را به هم بزند.

مسأله 2654 ) اگر زن با اجازه شوهر نذر کند، شوهرش نمی تواند نذر او را به-هم بزند، یا او را از عمل به نذر جلوگیری نماید.

مسأله 2655 ) اگر فرزند با اجازه پدر نذر کند، باید به نذر عمل نماید و اگر بدون اجازه پدر نذر کند، می تواند نذر فرزندش را به هم بزند.

مسأله 2656 ) انسان کاری را می تواند نذر کند که انجام آن برایش ممکن باشد، بنابراین کسی که نمی تواند پیاده به کربلا برود، اگر نذر کند که پیاده برود، نذر او صحیح نیست.

مسأله 2657 ) اگر نذر کند که کار حرام یا مکروهی را انجام دهد، یا کار واجب یا مستحبی را ترک کند، نذر او صحیح نیست.

مسأله 2658 ) اگر نذر کند کار مباحی را انجام دهد یا ترک نماید، چنانچه به جا آوردن و ترکش از هر جهت مساوی باشد، نذر او صحیح نیست. اگر انجام آن از جهتی بهتر باشد و انسان به قصد همان جهت نذر کند، مثلاً نذر کند غذایی را بخورد که برای