- سخن پژوهشکده 1
- 1. اصل حلّیّت 11
- اشاره 11
- 2. مواد غذایی داخلی و خارجی 12
- اشاره 13
- 3. نجس شدن مواد غذایی 13
- الف) تعداد نجاسات 14
- ب) موارد جواز 17
- ج) چیزهای غیر قابل تطهیر 17
- د) خبایث 20
- اشاره 20
- 1. غذای آلوده: 21
- 2. مواد غذایی فاسد: 22
- اشاره 23
- امور قابل توجه خدمتگذاران بهداشت 23
- اشاره 25
- 6. حیوانات حرام گوشت 25
- حیوانات خشکی: 25
- حیوانات آبزی: 26
- اشاره 29
- 1. مُردن حیوان: 29
- 3. عدم ذبح شرعی: 29
- 2. نجاست خوار شدن: 29
- 4. وطی: 30
- 6. شکار غیر شرعی: 31
- 9. مسکرات 33
- 10. منع حاکم شرع 35
- اشاره 38
- 1. حکم تأثیر آتش 38
- 2. جوش آمدن انگور و آب آن 39
- 3.خام خواری 42
- 4. غذای سوخته 43
- 5. خوردن ماهی زنده 44
- 7.اسراف 45
- 8. آزار و اذیت 49
- 9. رعایت بهداشت 50
- 11. پرداخت قبض 53
- 12. سفارش طبخ 54
- اشاره 56
- 1. آشنایی با احکام 56
- 2. عمل به احکام 58
- 3. غذای حرام 59
- 4. ماه مبارک رمضان 59
- 6. معامله با دیوانه 60
- 7. اختلاط زن و مرد 61
- 8. شوخی با نامحرم 62
- 9. کم فروشی 64
- 10. گران فروشی 65
- 11. فاسد بودن غذا 66
- 12. مستحبات فروش 67
- 1. شک در حِلیّت 69
- اشاره 69
- 2. شک در دین 71
- اشاره 71
- الف) مملکت اسلامی: 72
- 3. اطلاع رسانی 73
- ب) مملکت کفر: 73
- 5. وارد کردن خسارت 75
- 6. آداب خوردن و آشامیدن 76
- اشاره 76
- مستحبات خوردن و آشامیدن 77
- مکروهات خوردن و آشامیدن 79
- مستحبات آشامیدن آب 80
- مکروهات آشامیدن آب 80
- اشاره 81
- 1. نکات طبّی: 84
- 2. ضررهای پرخوری: 85
- اشاره 85
- 3. دوازده نکته: 85
- چهار مورداز سنتهای خوردن: 86
- چهار مورد از واجبات خوردن: 86
- چهار مورداز از آداب خوردن: 87
- 4. سبزیجات: 87
- ج) قطع نکردن نان با چاقو: 88
- اشاره 88
- ب) عدم انتظار با آمدن نان: 88
- الف) قرار نگرفتن نان زیر ظرف غذا: 88
- د) دور نریختن نان: 89
- 7. نان جو: 91
- 6. جمع کردن غذای روی زمین: 91
- 9. منع حضور بر سفره شراب: 92
- 11. حضور بر طعام بدون دعوت: 93
- 10. اجابت دعوت مؤمن: 93
- 12. ترک خوراکی های بو دار: 94
- 13. خلال کردن و مسواک زدن: 94
بخش اول :احکام مواد غذایی
اشاره
شروع کار تولیدکنندگان در هر صنفی، با جمع آوری «مواد اولیه» است، پس نکاتی را در این زمینه اشاره می کنیم:
1. اصل حلّیّت
اصل اولی در تمام مواد غذایی «حِلّیّت» و مجاز بودن آن است. تمام فقها بر اینکه «تا یقین به حرام بودن چیزی حاصل نشود، آن شیء حلال خواهد بود» اتفاق نظر دارند. این قانون برگرفته از روایات معصومین(علیهم السلام) است، از جمله:
امام صادق(علیه السلام) فرمودند: «کُلُّ شَیْ ءٍ هُوَ لَکَ حَلَالٌ حَتَّی تَعْلَمَ أَنَّهُ حَرَامٌ بِعَیْنِهِ فَتَدَعَهُ مِنْ قِبَلِ نَفْسِک؛(1)«هر چیزی برای تو حلال است، مگر آنکه یقین به حرمتش پیدا کنی، که در این صورت باید آن را ترک نمایی.»
1- کافی، ج 5، ص 313.