- خطبه الکتاب 2
- انگیزه تألیف 3
- منزلت اهل البیت علیهم السلام نزد خداوند 5
- فضایل اهل البیت(علیهم السلام) از زبان خود آنان 8
- اهمیت ارتباط با آل محمّد (صلّی الله علیه و آله و سلّم) 11
- امام هدایت وامام ضلالت 13
- راه های ارتباط با محمّد و آل محمّد (علیهم الصلاه و السلام) 15
- نعمت ولایت آل محمّد (صلّی الله علیه و آله و سلّم) 25
- ولایت محمّد و آل محمّد و نجات در دنیا و آخرت 29
- برکات دوستی با آل محمّد (علیهم السلام) 31
- محبت اهل البیت- علیهم السلام- و ارفاق ملک الموت 34
- در قیامت هر جمعیتی را با امام و پیشوای آنان صدا میزنند 38
- زیارت قبور محمّد وآل محمّد (علیهم السلام) 39
- ثواب زیارت امیرالمؤمنین (علیه السلام) 40
- ثواب زیارت امام حسین(علیه السلام) روز عرفه 42
- ثواب زیارت امام حسین (علیه السلام) روز عاشورا 42
- زیارت امام حسین(علیه السلام) در ماه رجب و شعبان 43
- زیارت امام حسین(علیه السلام) در ماه رمضان 44
- زیارت امام حسین (علیه السلام) روز عاشورا 45
- عنایات آل محمّد (علیهم السلام) به شیعیان 45
- بشارت های رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلّم) درباره شیعیان 51
- انتظارفرج آل محمّد (صلوات الله علیهم اجمعین) 55
- دعا برای فرج آل محمّد (صلوات الله علیهم اجمعین) 59
- استغاثه ی به حضرت مهدی و ائمه دیگر(علیهم السلام) 60
- صلوات بر محمّد و آل محمّد صلوات الله علیهم اجمعین 62
- نگاه به چهره مبارک امیرالمؤمنین(علیه السلام) 65
- نگاه به ذریّه رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلّم) 66
- نجات ذریّه فاطمه (علیهاالسلام) از آتش دوزخ 67
- مجالس ذکر آل محمّد (علیهم السلام) 69
- نشستن در مجالس ذکر 70
- ذکر فضائل و مصائب آل محمّد (صلوات الله علیهم اجمعین) 72
- مذاکره احادیث و احیای معارف اهل البیت (علیهم السلام) 74
- احسان به ذریّه و شیعیان آل محمّد (علیهم السلام) 76
- اقامه مجالس عزا، برای آل محمّد (علیهم السلام) 78
- گریه برای مظلومیت اهل البیت به ویژه سیدالشهداء و عزیزان و اهل البیت آن حضرت(علیهمالسلام) 81
- مرثیه خوانی در مجالس امام حسین (علیه السلام) 83
- پاداش یاد امام حسین(علیه السلام) 84
- لعنت بر قاتلین امام حسین (علیه السلام) 85
- اندوه در مصائب آل محمّد (صلی الله علیه و آله و سلّم) 85
- اسباب دوری از محمّد وآل محمّد(علیهم السلام) 87
- جدا شدن از آل محمّد (صلوات الله علیهم اجمعین) 89
- آزار به محمّد و آل محمّد (علیهم السلام 100
- آزار به حضرت فاطمه (علیهاالسلام) 103
- ناله حضرت فاطمه(علیهاالسلام) در قیامت 104
- ورود فاطمه (علیهاالسلام) به صحرای محشر 105
- آزار به امیرالمؤمنین (علیه السلام) 107
- آزار به اهل بیت رسول خدا(صلی الله علیه و آله و سلّم) 111
- آزار به شیعیان محمّد و آل محمّد (صلی الله علیه و آله و سلّم) 112
سپس فرمود: ای مردم از خدا بترسید و فکر کنید که در قیامت جواب مرا چه خواهید داد؟ چرا که من با کسانی که به اهل بیت من آزار نموده باشند دشمن خواهم بود و خصمانه با آنان برخورد خواهم کرد. سپس فرمود: «أقول قولی و أستغفر الله لی و لکم» (1)
آزار به حضرت فاطمه (علیهاالسلام)
مرحوم ابوالفتح کراجکی صاحب کتاب«التعجّب» گوید: از عجائب این است که اهل تسنّن اعتراف دارند که رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلّم) فرمود: « خداوند به خاطر غضب فاطمه(علیهاالسلام) غضب می کند و به خاطر خشنودی او خشنود می شود» و فرمود:
«فاطمه پاره تن من است، هر چه او را به درد آورد، مرا به درد آورده است، و فرمود:
کسی که فاطمه را بیازارد، مرا آزرده است ،و کسی که مرا بیازارد خدا را آزرده است.
سپس گوید :
با توجه به این روایات ، آنان یقین و اتفاق دارند و می گویند: «ابابکر فاطمه (علیهاالسلام) را به درد آورد و آزار نمود و خشمگین کرد و نمی گویند: به او ظلم کرد و فدک را از او غصب کرد و به او نداد، و ادّعا می کنند که فاطمه(علیهاالسلام) به باطل ادّعای فدک را نمود و نمی گویند:
ابوبکر کسی را به خشم آورد ، که خدواند به خاطر خشم او خشم می کند، و نمی گویند: ابوبکر کسی را به درد وآورد که پاره تن پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلّم) بود، و کسی را آزار نمود که آزار به او آزار به خدا و رسول او(صلی الله علیه و آله و سلّم) بود؟! و توجه نمی کنند که خداوند می فرماید:
«إِنَّ الَّذِینَ یُؤْذُونَ اللَّهَ وَ رَسُولَهُ لَعَنَهُمُ اللَّهُ فِی الدُّنْیا وَ الْآخِرَهِ وَ أَعَدَّ لَهُمْ عَذاباً مُهِیناً» (2)
تا اینکه گوید :آیا این جز تأیید و تصویب ظالم و تهوّر و جرأت بر انجام ظلم است؟!
در کتاب شواهد التنزیل حسکانی از زیدبن علی بن الحسین(علیه السلام) نقل شده که او موی محاسن خود را گرفته بودومی گفت: پدرم علی بن الحسین موی محاسن خود را گرفته بود ... و امیرالمؤمنین(علیه السلام) موی محاسن خود را گرفته بود و می فرمود: رسول خدا(صلی الله علیه و آله و سلّم) موی محاسن خود را گرفته بود و می فرمود:
هر کس به یک موی من آزار رساند، به من آزار رسانده است، و هر کس به من آزار رساند، به خداوند آزار رسانده است، و هر کس به خدا آزار رساند، خداوند به اندازه گنجایش آسمان ها و زمین او را لعنت خواهد نمود، و هیچ عمل واجب و مستحبّی را از او قبول نخواهد کرد. (3)
1- قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صلی الله علیه وآله: مَعَاشِرَ النَّاسِ مَنْ أَحْسَنُ مِنَ اللَّهِ قِیلًا وَ أَصْدَقُ مِنَ اللَّهِ حَدِیثاً مَعَاشِرَ النَّاسِ إِنَّ رَبَّکُمُ اللَّهَ تَعَالَی أَمَرَنِی أَنْ أُقِیمَ لَکُمْ عَلِیّاً عَلَماً وَ إِمَاماً وَ خَلِیفَهً وَ وَصِیّاً وَ أَنْ أَتَّخِذَهُ أَخاً وَ وَزِیراً مَعَاشِرَ النَّاسِ إِنَّ عَلِیّاً بَابُ الْهُدَی بَعْدِی وَ الدَّاعِی إِلَی رَبِّی وَ هُوَ صالِحُ الْمُؤْمِنِینَ وَ مَنْ أَحْسَنُ قَوْلًا مِمَّنْ دَعا إِلَی اللَّهِ وَ عَمِلَ صالِحاً وَ قالَ إِنَّنِی مِنَ الْمُسْلِمِینَ مَعَاشِرَ النَّاسِ إِنَّ عَلِیّاً صِدِّیقُ هَذِهِ الْأُمَّهِ وَ فَارُوقُهَا الْأَکْبَرُ وَ مُحَدِّثُهَا إِنَّهُ هَارُونُهَا وَ یُوشَعُهَا وَ آصَفُهَا وَ شَمْعُونُهَا إِنَّهُ بَابُ حِطَّتِهَا وَ سَفِینَهُ نَجَاتِهَا إِنَّهُ طَالُوتُهَا وَ ذُو قَرْنَیْهَا مَعَاشِرَ النَّاسِ إِنَّهُ مِحْنَهُ الْوَرَی وَ الْحُجَّهُ الْعُظْمَی وَ الْآیَهُ الْکُبْرَی وَ إِمَامُ أَهْلِ الدُّنْیَا وَ الْعُرْوَهُ الْوُثْقَی مَعَاشِرَ النَّاسِ إِنَّ عَلِیّاً مَعَ الْحَقِّ وَ الْحَقُّ مَعَ عَلِیٍّ وَ عَلِیٌّ لِسَانُهُ مَعَاشِرَ النَّاسِ إِنَّ عَلِیّاً قَسِیمُ النَّارِ لَا یَدْخُلُ النَّارَ وَلِیٌّ لَهُ وَ لَا یَنْجُو مِنْهَا عَدُوٌّ لَهُ إِنَّهُ قَسِیمُ الْجَنَّهِ لَا یَدْخُلُهَا عَدُوٌّ لَهُ وَ لَا یُزَحْزَحُ عَنْهَا وَلِیٌّ لَهُ مَعَاشِرَ أَصْحَابِی قَدْ نَصَحْتُ لَکُمْ وَ بَلَّغْتُکُمْ رِسَالَهَ رَبِّی وَ لکِنْ لا تُحِبُّونَ النَّاصِحِینَ أَقُولُ قَوْلِی هَذَا وَ أَسْتَغْفِرُ اللَّهَ لِی وَ لَکُمْ ..( امالی صدوق، ص122- بشاره المصطفی، ص16- بحارالانوار، ج38/94. )
2- احزاب/57.
3- حدّثنی زید بن علی و هو آخذ بشعره، حدّثنی أبی علیّ بن الحسین و هو آخذ بشعره، حدّثنی أبی الحسین بن علیّ و هو آخذ بشعره قال: حدّثنی أبی علیّ بن أبی طالب و هو آخذ بشعره، قال: حدّثنی رسول اللَّه صلی اللَّه علیه و سلم و هو آخذ بشعره قال: من آذی شعره منی فقد آذانی، و من آذانی فقد آذی اللَّه، و من آذی اللَّه لعنه اللَّه ملأ السماوات و ملأ الأرض [و] لا یقبل اللَّه منه صرفاً و لا عدلًا. («شواهد التنزیل، ج2/142.)