ارتباط با آل محمد علیهم السلام صفحه 45

زیارت امام حسین (علیه السلام) روز عاشورا

و فرمود : کسی که امام حسین(علیه السلام) را در روز عاشورا زیارت کند، بهشت برای او واجب می-شود. (1)

و فرمود: کسی که شب عاشورا در کربلا بماند، خدا را در قیامت ملاقات می کند در حالی که آغشته به خون خود می باشد، و مانند کسی خواهد بود که در کربلا با امام حسین(علیه السلام) شهید شده باشد. (2)

عنایات آل محمّد (علیهم السلام) به شیعیان

عنایات آل محمّد(علیهم السلام) اقتضا می کند، که شیعیان و دوستان آنان نیز به مقتضای « هَلْ جَزاءُ الْإِحْسانِ إِلَّا الْإِحْسانُ» (3) ارتباط خود را با آنان قوی تر و نزدیک تر گردانند، از این رو لازم است بخشی از عنایات و احسان ها و دفاعیّات و نصایح آن بزرگواران را به شیعیان خود یادآوری کنیم تا محبّت و ارتباط ما نسبت به آنان قوی تر شود و بدانیم که آنان از هر پدر و مادر مهربانی برای ما مهربان تر می باشند چرا که پدران و مادران اکثراً در مسائل مربوط به دنیا و امور جسمانی ما، از ما دفاع و خیرخواهی می کنند و با این وصف خداوند احسان به آنان را بر ما واجب نموده است.

ولکن اولیای دین ما خود را به انواع گرفتاری ها مبتلا نمودند تا شیعیانشان نجات پیدا کنند و دنیا و آخرتشان اصلاح شود ، برای نمونه در روایات آمده که رسول خدا(صلی الله علیه و آله و سلّم) گناهان امّت خود را به عهده گرفت تا آنان گرفتار دوزخ نشوند و یا فرمود:

«اِدّخرت شفاعتی لأهل الکبائر من امّتی» (4) و یا در روایات آمده که فرمود: «أنّی أشفع یوم القیامه فاشفّع، و یَشْفَع علیّ فیشفّع و یّشفّع اُهلُ بیتی فَیُشفّعون ...» (5) یعنی من شفاعت خود را برای اهل کبائر از امت خود ذخیره نمودم. و یا فرمود: در قیامت من از امّت خود شفاعت می کنم و خداوند شفاعت من را می پذیرد، و علّی(علیه السلام) نیز از آنان شفاعت می کند و خداوند شفاعت او را می پذیرد، و اهل بیت من نیز

1- عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ علیه السلام قَالَ: مَنْ زَارَ الْحُسَیْنَ علیه السلام فِی یَوْمِ عَاشُورَاءَ وَجَبَتْ لَهُ الْجَنَّهُ. همان، ص476.
2- عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ علیه السلام قَالَ: مَنْ بَاتَ عِنْدَ قَبْرِ الْحُسَیْنِ علیه السلام لَیْلَهَ عَاشُورَاءَ- لَقِیَ اللَّهَ یَوْمَ الْقِیَامَهِ مُلَطَّخاً بِدَمِهِ کَأَنَّمَا قُتِلَ مَعَهُ فِی عَرْصَهِ کَرْبَلَاء.( وسائل، ج14/477.)
3- - الرحمن/60.
4- بحار، ج8/30.
5- بحار، ج8/30.