احکام کیف و کفش و چرم صفحه 46

به ویژه در مناطق کوهستانی و برف گیر، مانند تهران مورد استفاده بود. چارق را پاپوش دوز محلی، به سادگی از چرم تهیه می کرد. در فارسی به آن، چاموش، پالیک و... نیز گفته می شود.

چارق را که فاقد پاشنه و اجزای کفش امروزی بوده، با بندهایی از پشم، به ساق پا می بستند.

در فرهنگ معین این چنین آمده است: چارق، کفشی چرمی با بندهای بلند که به دور پا پیچیده می شود.(1)

گیوه

در مناطق کوهستانی کردستان، باختران، فارس و گذرگاه های صعب العبور، به علت نبودن راه های ارتباطی ماشین رو، نوع معیشت مبتنی بردامداری و کشاورزی و ضرورت تحرک فراوان در فصول سه گانۀ بهار، تابستان و پاییز کفشی را می طلبد که سبک، راحت، مقاوم، خنک و در عین حال، ارزان باشد و خود عشایر، روستاییان و جوامع نیمه شهری، با امکانات موجود در منطقه، قادر به تولید آن باشند.

گیوه، نوعی کفش است که رویۀ آن را از ریسمان و نخ پرگ، یعنی ریسمان های پنبه ای بافته می شود و ته آن