احکام صندوق های قرض الحسنه صفحه 41

قرض الحسنه، وام گیرنده «خداوند متعال» است. تحلیل این نکته آن است که عبودیت و بندگی پروردگار اقتضا می کند که برده و آنچه در اختیار اوست، ملک مولایش باشد؛ پس تمام دارایی و ثروت انسان، از آنِ خدای بزرگ است؛ ولی با تمام این ها خداوند از انسان تقاضای وام می کند:

«مَنْ ذَا الَّذی یُقْرِضُ اللَّهَ قَرْضاً حَسَناً» (1)

این ادبیات، حامل سه پیام است:

الف) عظمت قرض الحسنه به گونه ای است که خداوند بدان اصرار ورزیده، با لحن محبت آمیز از آن سخن می گوید؛ به گونه ای که خداوند -نعوذ بالله- خود را محتاج قرض تلقی می کند.

ب) احسان به مردم، عین خدمت به پروردگار می باشد؛ چرا که خداوند، قرض به مخلوق را قرض به خالق محسوب کرده است.

ج) خداوند نحوهای ملکیت برای دارایی انسان در نظر گرفته؛ سپس از او تقاضای وام می کند (در حالی که بنده و اموالش همه از آن خداست)؛ و گرنه با قطع نظر از این