بیست و پنج رساله فارسی صفحه 172

و قسم می خورم به خدا قسمی که در آن استثنا به مشیت خدا نباشد، چون معلوم است که بر وفق مشیت او است، البته نفس خود را ریاضتی بفرمایم که اگر قرص نانی برای خوردن بیابد شاد گردد، و برای نان خورش به نمک قناعت نماید، و چندان بگریم که دیده ام مانند چشمه آبی که آبش را تمام کشیده باشد خشک شده باشد.

آیا حیوانات چرنده پر می کنند شکمهای خود را از چریدن و می خوابند، و گله های گاو و گوسفند از گیاه زمین سیر می شوند و استراحت می کنند، و علی مانند ایشان از توشه خود بخورد و بخوابد دیده اش، که بعد از سالهای دراز و مجاهدات در راه خداوند بی نیاز پیروی کند حیوانات مهمله و چهار پایان چرنده را.

خوشا نفسی که ادا کند به سوی پروردگارش آنچه بر او واجب گردیده، و مشقتها و محنتهای دنیا را به خود هموار گرداند، و در شب از خواب دوری کند، تا آن که بر او غلبه کند، پس روی زمین بخوابد و دستش را بالش خود گرداند، و در زیر روی گذارد.

و در میان گروهی که دیده های ایشان را بیدار دارد ترس بازگشت ایشان به سوی آخرت و پهلوهای ایشان از رخت خواب دور مانده و لبهای ایشان به ذکر پروردگار ایشان در حرکت است، و به سبب بسیاری استغفار گناهان ایشان پراکنده شده است، ایشانند گروه خدا پرستانند، و به درستی که از خدا بترس ای پسر حنیف و اکتفا کن به قرصهای خود تا از عذاب الهی نجات یابی (1)

حدیث دوم [نامه امام صادق علیه السلام به عبد اللّه نجاشی]

به سند معتبر منقول است از عبد اللّه بن سلیمان که گفت در