بیست و پنج رساله فارسی صفحه 242

و به گمان فقیر اگر در آخر نیز دو مرتبه لا اله الا اللّه بگوید خوب است.

[شروع نماز]

و سنت است در میان اذان و اقامه به سجده رود و بگوید «لا اله الا أنت سبحانک و بحمدک عملت سوءا و ظلمت نفسی فاغفر لی ذنبی انه لا یغفر الذنوب الا أنت».

یعنی: بار خدایا توئی پادشاه ثابت دائم، نیست معبودی به جز تو، پاک می دانم و منزه می شمارم تو را از هر چه لایق جلال ذات و کمال صفات تو نیست، و تو را حمد و شکر می کنم، بد کرده ام و ستم بر نفس خود کرده ام، پس بیامرز از برای من گناه مرا، به درستی که نمی آمرزد گناهان را به غیر از تو.

پس دو مرتبه بگوید: «أللّه أکبر» و بگوید: «لبیک و سعدیک و الخیر فی یدیک، و الشر لیس الیک، و المهدی من هدیت، عبدک و ابن عبدیک بین یدیک منک و لک و الیک، لا ملجأ و لا منجا و لا مفر منک الا الیک، سبحانک و حنانیک تبارکت و تعالیت سبحانک رب البیت الحرام».

یعنی: می ایستم در خدمت تو ایستادنی بعد از ایستادنی یعنی همیشه در خدمت تو ایستاده ام، و یا آن که چون از ما پیمان طلبیده ای اینک اجابت تو کرده ام، و لبیک گویان در خدمت تو ایستاده ام، و یاری می کنم تو را یاری نمودنی بعد از یاری نمودنی، یعنی پیوسته فرمان بردار توام، نیکیهای دنیا و آخرت همه در دست قدرت و رحمت تو است، و بد از تو نیست و به سوی تو راهی ندارد، هدایت یافته کسی است که تو او را هدایت کرده ای، بنده توام و کنیز و غلام زاده توام که در خدمت تو ایستاده ام.

از تو است ابتدای وجود من و به تو است بقا و یاوری من، و از