بیست و پنج رساله فارسی صفحه 302

نه صورت را بیان می کنیم شاید که در ضمن آنها حکم همه صور محتمله معلوم شود.

اول: آن که شک کند میان دو و سه،

پس اگر پیش از رفتن به سجده دوم باشد نمازش باطل است، و اگر بعد از سر برداشتن از سجده دوم باشد أشهر و أقوا آن است که بنا بر سه گذاشته (1) و یک رکعت دیگر بجا می آورد و سلام می گوید، و دو رکعت نماز نشسته می کند که اگر سه باشد چهار شود (2)، و أکثر گفته اند که یک رکعت ایستاده به عوض دو رکعت نشسته می کند، و أحوط آن است که دو رکعت نشسته بکند.

و اگر شک بعد از رفتن به سجود و پیش از سر برداشتن باشد، خواه ذکر را گفته باشد و خواه نگفته باشد، أحوط آن است که به همان نحو تمام کند و نماز احتیاط بکند و اعاده نیز بکند.

دوم: آن است که شک کند میان سه و چهار،

خواه پیش از رکوع باشد و خواه بعد از رکوع و پیش از سجده ها، و خواه بعد از سجده ها، بنا بر چهار می گذارد، و نماز را تمام می کند، و دو رکعت نماز نشسته می کند یا یک رکعت ایستاده، و دو رکعت نشسته أحوط است (3).

سوم: آن است که شک کند میان دو و چهار،

اگر پیش از رفتن به سجده دوم است، نمازش باطل است، و اگر بعد از سر برداشتن از سجده دوم است أشهر و أظهر آن است که نمازش

1- می گذارد- خ ل.
2- و چون در این شک خلافی هست و بعضی قائل شده اند که نماز باطل است است و بعضی گفته اند بنا بر کمتر می گذارد و تمام می کند و نماز احتیاط نمی کند، پس اگر مطلقا بعد از احتیاط اعاده نیز بکند أحوط است« منه».
3- و چون در صورت شک میان سه و چهار نیز ابن بابویه قائل شده است که نمازش باطل است اگر مطلقا با احتیاط اعاده بکند شاید بهتر باشد« منه».