بیست و پنج رساله فارسی صفحه 315

پس مشهور و أقوا آن است که چون هر دو در احتمال سه شریک اند بنا بر سه می گذارند و نماز را تمام می کنند بدون نماز احتیاط.

و اگر امام شک میان سه و چهار داشته باشد و مأموم میان دو و سه و چهار، پس امر مشترک میان سه و چهار است، بنا بر چهار می گذارند و بعد از سلام دو رکعت نماز نشسته می کنند، و اگر در دو صورت اعاده نیز بکنند شاید أحوط باشد.

اما سوم آن که مأمومان نیز با یکدیگر در شک اختلاف داشته باشند، اگر امر مشترکی در میان همه هست رجوع به آن می کنند، مثل آن که امام شک کند میان دو و چهار، و بعضی از مأمومان شک کنند میان سه و چهار، و بعضی دیگر از مأمومان میان چهار و پنج، پس بنا بر چهار می گذارند، و اگر امر مشترکی نیست جدا می شوند و هر یک عمل به شک خود می کنند، و اگر در هر دو صورت اعاده نیز بکنند نماز را أحوط (1) است.

و بدان که در جمیع این أحکام فرقی نیست میان آن که شک ایشان در رکعتهای نماز بوده باشد یا در أفعال، و میان آن که شک یکی مبطل نماز بوده باشد یا نه.

دهم: مشهور میان علما آن است که اگر امام کاری کند که سبب سجده سهو باشد، و مأموم آن کار را نکند، سجده بر امام واجب است و بر مأموم واجب نیست،

و بعضی از علما قائل شده اند که بر مأموم نیز واجب است، و عمل به این قول أحوط است، اگر چه اول أقوا است.

و اگر بر عکس باشد که مأموم کاری بکند که سبب سجده سهو