بیست و پنج رساله فارسی صفحه 337

صورت و صورت اول مسمی است به رد مظالم. و اگر خمس را بدهد یا تصدق کند کل را یا بعض را، و بعد از آن صاحب پیدا شود، خلاف است که آیا باید باز به صاحب بدهد یا نه، و احوط آن است که بدهد. اما

مستحق خمس

مشهور میان علما آن است که شش حصه می شود، چنانچه ظاهر آیه است، و حصه خدا و رسول و ذوی القربی که نصف خمس است بعد از حضرت رسول صلی اللّه علیه و آله از امام زمان علیه السلام است. و نصف دیگر سه حصه می شود که به یتیمان سادات و مسکینان سادات و ابناء سبیل سادات می دهند.

و مراد از سید موافق مشهور کسی است که منسوب باشد از جانب پدر به عبد المطلب، و تفسیر مسکین و ابن سبیل در زکات گذشت، و در یتیم احوط آن است که پریشان باشد، و ابن سبیل را آن قدر می دهند که به شهر خود رود.

و از احادیث معتبره ظاهر می شود که در زمان حضور امام علیه السلام جمیع خمس را به خدمت آن حضرت می برده اند، و حضرت نصف را خود بر می داشته اند و نصف را به آن سه فرقه سادات می داده اند که مذکور شد، و به هر یک به قدر کفایت ایشان در یک سال می داده اند، و آنچه زیاد می آمده خود بر می داشته اند، و اگر وفا نمی کرده از حصه خود تتمه را می داده اند، و ایشان به منزله عیال امام بوده اند.

و در زمان غیبت احوط آن است که حصه سادات را به عالم عادل اثنا عشری بدهند که به سادات برساند به قدر احتیاج ایشان.