بیست و پنج رساله فارسی صفحه 488

ائمه علیهم السلام دشنام دهند، هر که از ایشان بشنود و ایمن از ضرر باشد واجب است که او را بکشد.

و از جمله اموری که ایشان را منع از آن باید کرد،

اشاره

و با وجود شرط اگر خلاف آن کنند از امان بدر می روند، و اگر شرط نشده باشد از امان بدر نمی روند چند چیز است:

اول: آن که امری چند که در شرع اسلام حرام است، و ایشان حلال می دانند،

و ضرری از آن به مسلمانان نمی رسد علانیه واقع نسازند، مانند شراب و گوشت خوک خوردن، و محارم خود را عقد کردن و امثال آن.

دوم: آن که احداث کلیسا و معابد خود و آتش کده در بلاد اسلام نکنند،

و اگر داشته باشند و محتاج به تعمیر شود، تعمیر می توانند

کرد، و اگر خراب شود خلاف است که بار دیگر در همان موضع می توانند ساخت یا نه.

سوم: آن که صدا بلند نکنند به خواندن کتابهای خود،

و ناقوس نه نوازند، و بعضی گفته اند آهسته می توانند نواخت به نحوی که مسلمانان نشنوند.

چهارم: آن که خانه های خود را بلندتر از خانه مسلمانی که همسایه ایشان یا در خانه ایشان باشد نسازند.

و بعضی گفته اند که مساوی نیز نباید بسازند، بلکه باید پست تر باشد.

پنجم: آن که اکثر علما گفته اند که سزاوار است که حاکم مسلمانان بر ایشان شرط کند که در لباس خود ممتاز باشند از مسلمانان که مشتبه به مسلمانان نشوند،

چنان چه متعارف بوده است که یهودان جامه عسلی می پوشیده اند، و نصارا جامه های سیاه و کبود می پوشیده اند، و نصارا زنار بر کمر بندند، و یهودان