جستجوی حقیقت صفحه 187

زیارت اهل قبور می­رفته­اند، و به آنان می­فرموده­اند: «أنتم لنا فَرَط و إنّا إنشاء الله بکم لاحقون» امیرالمؤمنین(علیه السلام) در بازگشت از صفین در مقابل قبرستان کوفه ایستاد و فرمود:

ای ساکنین خانه­های وحشت، و بیابان بدون درخت و گیاه، و قبرهای تاریک و ای خاک نشینان غریب، و ای کسانی که در تنهایی و وحشت به سر می­برید، شما قبل از ما از دنیا رفتید و ما به شما ملحق خواهیم شد، و خبری که ما برای شما داریم این است که خانه­های شما مسکن دیگران شد، و همسران شما با دیگران ازدواج نمودند، و اموال شما تقسیم شد، اکنون شما بگویید برای ما ازآن عالم چه خبری دارید؟ سپس آن حضرت روی مبارک به اصحاب خود نمود، و فرمود: اگر آنان اجازه سخن می­داشتند به ما می­گفتند: «إنّ خیر الزاد التقوی» یعنی بهترین زاد و توشه برای این عالم تقواست(1).

اصحاب پیامبرخدا (صلی الله علیه و آله و سلّم) کیانند ؟

ج: علت طرح این سؤال این است که اهل­سنّت برای اصلاح عمل غاصبین خلافت می­گویند: «همه اصحاب پیامبرخدا(صلی الله علیه و آله و سلّم) عادل بوده­اند» تا کسی نتواند در کار غاصبین و منافقین زمان پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلّم) و بعد از آن حضرت خدشه­ای وارد کند، و آنان را زیر سؤال ببرد، و عجیب این است که اهل­سنّت باز برای تصویب خطاهای غاصبین خلافت، گفته­اند: «پیامبران و اوصیا لازم نیست معصوم و عادل باشند» و با این سخن به جمیع پیامبران خدا نسبت گناه و معصیت داده­اند، تا غاصبین خلافت را نسبت به اعمال ناپسند و گناهانی که مرتکب شده­اند معذور بدانند، بلکه می­گویند:

هر کس بر مسند حکومت و پیشوایی قرار گرفت، بر مردم واجب است که از او اطاعت کنند، به خاطر این­که خداوند فرموده است: «أَطیعُوا اللَّهَ وَ أَطیعُوا الرَّسُولَ وَ أُولِی الْأَمْرِ مِنْکُمْ» و «أولی الأمر» هر کسی است که به هر وسیله به قدرت و حکومت رسیده باشد و می­گویند: چنین کسی به خاطر به دست گرفتن زمام امور مسلمین، هر خطایی بکند بخشوده است و خداود او را مؤاخذه نمی­کند!!!

به یاد دارم که در مکّه در روز ششم ذی­الحجه که ایرانیان تظاهرات خیابانی برای برائت از مشرکین داشتند شیخ عربی از علمای وهّابی به من پر خاش کرد و گفت: «شما برای حج نیامده­اید، بلکه برای اغتشاش و اختلاف و جدال آمده­اید، و این اعمال حرام است» و من پاسخ او را دادم تا ساکت شد، و لکن نمی­دانستم معاویه را دوست می­دارند، از این رو در بین صحبت­ها از معاویه و اعمال او نکوهش نمودم، ناگهان دیدم او خشمگین شد و گفت: برای چه به معاویه توهین کردی؟ گفتم : مگر شما او را دوست می­دارید؟ گفت: آری گفتم: