جستجوی حقیقت صفحه 45

برای چه مفضول را بر فاضل مقدّم داشتند؟

ج: تعبیر تقدیم مفضول بر فاضل و یا افضل، از یک دانشمند معروف اهل­سنّت مانند ابن ابی­الحدید معتزلی صادر شده و از عجائب است که با توجه به حکمت الهی چگونه او خداوند را متّهم به خلاف حکمت نموده و این کار جاهلانه و دور از حکمت و خلاف نصوص صریحه رسول­خدا(صلی الله علیه و آله و سلّم) را به خداوند نسبت داده و می­گوید: «الحمدلله الذی قدّم المفضول علی الفاضل لمصلحهٍ یراها» و عجیب­تر این است که می­گوید: این تقدیم مفضول بر فاضل به خاطر مصلحتی بوده که او می­دانسته و به پیامبر خود حضرت­محمّد(صلی الله علیه و آله و سلّم) خبر نداده که او برخلاف این مصلحت کار دیگری را انجام ندهد، از این رو این گوینده، پیامبرخدا(صلی الله علیه و آله و سلّم) را نیز متّهم نموده که برخلاف مصلحتی که خداوند می­دانسته، او علی­بن­ابیطالب(علیه السلام) و فرزندان او را بر دیگران مقدّم داشته است، بلکه این گوینده جبرئیل(علیه السلام) را نیز که امین وحی الهی است متّهم نموده که او نیز بر خلاف مصلحتی که خداوند می­دانسته به پیامبر خدا(صلی الله علیه و آله و سلّم) گفته :

تو باید علی(علیه السلام) و فرزندان او را جانشینان خود قرار بدهی، بلکه این عالم بی­تدبیر، خلفای مورد قبول خود را نیز متّهم نموده چرا که آنان نیز در غدیر از پیامبرخدا(صلی الله علیه و آله و سلّم) اظهار اطاعت نمودند و به علی(علیه السلام) تبریک گفتند و در نقل معروف عمربن­خطاب به علی(علیه السلام ) گفت: «بخٍ بخٍ لک یابن ابیطالب أصبحت مولای و مولا کلّ مؤمن و مؤمنه» و هر سه با او بیعت نمودند و طبق دستور پیامبرخدا(صلی الله علیه و آله و سلّم) به عنوان امیرالمؤمنین به او سلام کردند، ورسول­خدا(صلی الله علیه و آله و سلّم) در پایان خطبه غدیر به مردم فرمود: «سلّموا علی علیٍّ بإمره المؤمنین» و همه کسانی که در غدیر حضور داشتند آن حضرت را با لقب امیرالمؤمنین خطاب می­کردند و می­گفتند:

«السلام علیک یا أمیرالمؤمنین» و این لقب مخصوص به او شد و رسول­خدا(صلی الله علیه و آله و سلّم) فرمود: احدی جز علی(علیه السلام) را به این لقب صدا نزنید از این رو مردم ائمه دیگر را - مانند امام حسن و امام حسین و فرزندان او را به این لقب صدا نمی­زدند، و اگر احیاناً کسی آنان را به این لقب صدا می­زد می­فرمودند: «این لقب مخصوص به جدّ ما علی­بن­ابیطالب(علیه السلام) است و ما را به این لقب صدا نزنید» تا جایی که امام صادق(علیه السلام) فرمود: هر کس این لقب را بر خود سزاوار بداند و یا راضی شود که او را به این لقب صدا بزنند او شقیّ و مأبون است.

مؤلّف گوید: شایسته است که در اینجا روایتی که از حجربن­عدی طائی نقل شده و صاحب کتاب «الهدایه الکبری» حسن­بن­حمدان آن را نقل نموده بیان شود چرا که حجربن­عدی به امام حسن(علیه السلام) گفت: یا امیرالمؤمنین چگونه به خود اجازه می­دهی که معاویه را رها کنی و با او جنگ نکنی؟ و امام حسن(علیه السلام) به شدّت خشمگین شد و چشمان او سرخ گردید و اشک او جاری شد و فرمود: