جامع عباسی ( طبع قدیم ) صفحه 44

حدیثی از حضرت امام جعفر صادق علیه السّلام منقولست و آن که بعضی گمان برده‌اند که نیّت نماز مرکبست از چند چیز مثل تعیین نماز و آن که واجب است یا سنّت اداست یا قضا این گمان غلط است بلکه این امور منوی‌اند یعنی نیت بر اینها واقع می‌شود

فصل دویم در بیان آن چه تعلّق به تکبیر احرام دارد

اشاره

فصل دویم در بیان آن چه تعلّق به تکبیر احرام دارد

و آن چهارده امر است هفت امر واجب و هفت امر سنّت امّا

هفت امر واجب‌

هفت امر واجب

اوّل آن که بلفظ عربی گفته شود پس اگر به جای اللَّه اکبر خدا بزرگتر است گوید مثلا نماز باطل خواهد بود.

دوّم آن که حروف تکبیر احرام را از مخرج خود بیرون آورد به طریقی که مقرّر است.

سیّم آن که مقارن نیّت باشد پس اگر اندک فاصله در میان تکبیر احرام و نیّت واقع شود مثل اندک سکوتی یا لفظی در میان آخر نیّت و اوّل تکبیر احرام در آید مثل آن که بگوید قربة إلی اللَّه هو اللَّه اکبر نماز باطل است.

چهارم آن که در میان لفظ اللَّه و لفظ اکبر فاصله در نیاید خواه سکوت و خواه لفظ دیگر پس اگر در میان لفظ اللَّه و لفظ اکبر سکوت کند یا لفظ دیگر در آورد مثل آن که بگوید اللَّه تعالی اکبر نماز باطلست.

پنجم آن که همزه اللَّه و همزه اکبر را قطع نماید پس اگر وصل سازد همزه اللَّه را به آخر نیّت یا همزه اکبر را بهاء اللَّه نماز باطل است.

ششم آن که چنان گوید که خود بشنود اگر چه بتقدیر باشد مثل آن که کر باشد یا در اثنای فریاد مردم تکبیر را بگوید پس اگر بر تقدیر آن که اگر کر نمی‌بود یا فریاد مردم نمی‌شد تکبیر را می‌شنید نماز او صحیح است و الّا باطلست.

هفتم آن که اگر گنگ باشد بدل قصد کند و با انگشت اشاره نماید و زبان را حرکت دهد

و

امّا هفت امری که در تکبیر احرام به جا آوردن آن سنّت است‌

امّا هفت امری که در تکبیر احرام به جا آوردن آن سنّت است

اوّل دستها را برداشتن در حال تکبیر گفتن تا برابر گوشها.

دوّم آن که ابتدای تکبیر گفتن به ابتدای دست برداشتن باشد و انتهای آن به انتهای آن.

سیم آن که کفها در وقت دست برداشتن به جانب قبله باشد.

چهارم آن که انگشتان بهم چسبیده باشد مگر دو انگشت بزرگ که از انگشتان دیگر می‌باید دور باشد و انگشت بزرگ را ابهام گویند.

پنجم آهسته گفتن تکبیر است اگر مأموم باشد و بلند گفتن آن اگر پیشنماز یا منفرد باشد.

ششم آن که تکبیر احرام را بعد از شش تکبیری که در اوّل نماز سنّت است به جا آورد یا در اثنای آنها یا مقدّم بر آنها.

هفتم آن که شش تکبیر سنّت را با دعاهای مقرّره بفعل آورد به این طریق که سه تکبیر بگوید و بعد از آن این دعا بخواند:

اللَّهمّ أنت الملک الحقّ لا إله إلّا أنت سبحانک إنّی ظلمت نفسی فاغفر لی ذنبی إنّه لا یغفر الذّنوب إلّا أنت.

بعد از آن دو تکبیر دیگر بگوید:

لبّیک و سعدیک و الخیر فی یدیک و الشّرّ لیس إلیک و المهدیّ