توضیح المسائل مراجع مطابق با فتاوای سیزده نفر از مراجع معظم تقلید - جلد 2 صفحه 584

ص: 584

شکار کردن با سگ شکاری

[مسأله 2609]

مسأله 2609 اگر سگ شکاری حیوان وحشی (1) حلال گوشتی را شکار کند پاک بودن و حلال بودن آن حیوان شش شرط دارد (2): اوّل : سگ به طوری تربیت شده باشد که هر وقت آن را برای گرفتن شکار بفرستند برود و هر وقت از رفتن جلوگیری کنند بایستد (3) ولی اگر در وقت نزدیک شدن به شکار، با جلوگیری نایستد مانع ندارد (4) و احتیاط واجب آن است که اگر عادت دارد که پیش از رسیدن صاحبش شکار را می خورد از شکار او اجتناب کنند، ولی اگر (5) اتفاقاً شکار را بخورد اشکال ندارد (6) دوم : صاحبش آن را بفرستد و اگر از پیش خود دنبال شکار رود و حیوانی را شکار کند خوردن آن حیوان حرام است . بلکه اگر از پیش خود دنبال شکار رود و بعداً صاحبش بانگ بزند که زودتر آن را به شکار برساند اگر چه بواسطه صدای صاحبش شتاب کند، بنا بر احتیاط واجب (7) باید از خوردن آن شکار خودداری نمایند (8) سوم : (9) کسی که سگ را می فرستد باید (10) مسلمان باشد (11) یا بچه مسلمان باشد که خوب و بد را بفهمد (12) و اگر کافر یا کسی که اظهار دشمنی با اهل بیت پیغمبر صلی الله علیه و آله و سلم می کند (13) سگ را بفرستد، شکار آن سگ حرام است . چهارم : وقت فرستادن سگ (14) نام خدا را ببرد و اگر عمداً نام خدا را نبرد، آن شکار حرام است ، ولی اگر از روی فراموشی باشد (15) اشکال ندارد (16) و اگر وقت فرستادن سگ نام خدا را عمداً نبرد و پیش از آن که سگ به شکار برسد نام خدا را ببرد بنا بر احتیاط واجب باید از آن شکار اجتناب نماید (17) پنجم : (18) شکار بواسطه زخمی که از دندان سگ پیدا کرده بمیرد پس اگر سگ ، شکار را خفه کند، یا شکار از دویدن یا ترس بمیرد حلال نیست . ششم : (19) کسی که سگ را فرستاده (20) وقتی برسد که حیوان مرده باشد، یا اگر زنده است به اندازه سر بریدن آن وقت نباشد (21) و چنانچه وقتی برسد که به اندازه سر بریدن وقت باشد (مثلًا حیوان چشم یا دم خود را حرکت دهد، یا پای خود را به زمین بزند (22)، چنانچه سر حیون را نبرد تا بمیرد حلال نیست (23) (1) (گلپایگانی )، (فاضل )، (صافی ): و یا اهلی وحشی شده .. (2) (فاضل ): هفت شرط دارد ..

(مکارم ): هرگاه با سگ شکاری ، حیوان وحشی حلال گوشتی را شکار کند، این حیوان با پنج شرط حلال می شود: .. (3) (خوئی )، (گلپایگانی )، (تبریزی )، (صافی )، (زنجانی ): و نیز ( (تبریزی ): بنا بر احتیاط) باید عادتش این باشد که تا صاحبش نرسد از شکار نخورد، ولی اگر ( (خوئی )، (تبریزی )، (زنجانی ): عادت به خوردن خون ِ شکار داشته باشد یا ) اتفاقاً از شکار بخورد اشکال ندارد. [پایان شرط اوّل ] (سیستانی ): ولی اگر پس از نزدیک شدن به شکار و دیدن آن نتوان از او جلوگیری کرد ضرر ندارد؛ و اگر عادتش این باشد که پیش از رسیدن صاحبش از شکار می خورد ضرر ندارد و همچنین اگر عادت به خوردن خون شکار داشته باشد اشکال ندارد، ولی به احتیاط واجب شرط است که عادتش چنین