دائره المعارف طهور: احکام فقهی صفحه 1056

ص: 1056

تا توانی پا منه اندر فراق *** ابغض الاشیاء عندی الطلاق

آنچه در سیرت پیشوایان دین مشاهده می شود این است که تا حدود امکان از طلاق پرهیز داشته اند و لهذا طلاق از طرف آنها بسیار بندرت صورت گرفته است و هر وقت صورت گرفته دلیل معقول و منطقی داشته است. مثلا امام باقر (ع) زنی اختیار می کند و آن زن خیلی مورد علاقه ایشان واقع می شود. در جریانی امام متوجه می شود که این زن "ناصبیه" است. یعنی با علی بن ابیطالب دشمنی می ورزد و بغض آن حضرت را در دل می پروراند. امام او را طلاق داد. از امام پرسیدند تو که او را دوست داشتی چرا طلاقش دادی؟ فرمود: نخواستم قطعه آتشی از آتش های جهنم در کنارم باشد.

من_اب_ع

مرتضی مطهری- نظام حقوق زن در اسلام- صفحه 241-239

کلی__د واژه ه__ا

اسلام فقه دستورات الهی طلاق حدیث

شایعه بی اساس در رابطه با طلاق زنان امام حسن (ع)

در اینجا لازم است به یک شایعه بی اساس که دست جنایتکار خلفاء عباسی آن را بوجود آورده و در میان عموم مردم شهرت یافته، اشاره مختصر بکنم:

در میان عموم مردم شهرت یافته و در بسیاری از کتابها نوشته شده که امام مجتبی (ع) فرزند برومند امیرالمؤمنین (ع) از کسانی بوده که زیاد زن می گرفته و طلاق می داده است. و چون ریشه این شایعه تقریبا از یک قرن بعد از وفات امام بوده است به همه جا پخش شده است و دوستان آن حضرت نیز بدون تحقیق در اصل مطلب و بدون توجه به اینکه این کار از نظر اسلام یک کار مبغوض و منفوری است و شایسته مردم عیاش و غافل است نه شایسته مردی که یکی از کارهایش این بود که پیاده به حج می رفت، متجاوز از بیست بار تمام ثروت و دارائی خود را با فقرا تقسیم کرد و نیمی را خود برداشت و نیم دیگر را به فقرا و بیچارگان بخشید، تا چه رسد به مقام اقدس امامت و طهارت آن حضرت. چنانکه می دانیم در گردش خلافت از امویان به عباسیان، عباسیان، بنی الحسن یعنی فرزند زادگان امام حسن (ع) با بنی عباس همکاری داشتند. اما بنی الحسین یعنی فرزند زادگان امام حسین (ع) که در رأس آنها در آن وقت امام صادق (ع) بود از همکاری با بنی عباس خودداری کردند. بنی عباس با اینکه در ابتدا خود را تسلیم و خاضع نسبت به بنی الحسن نشان می دادند و آنها را از خود شایسته تر می خواندند، در پایان کار به آنها خیانت کردند و اکثر آنها را با قتل و حبس از میان بردند. بنی عباس برای پیشبرد سیاست خود شروع کردند به تبلیغ علیه بنی الحسن. از جمله تبلیغات ناروای آنها این بود که گفتند ابوطالب که جد اعلای بنی الحسن و عموی پیامبر اکرم (ص) است مسلمان نبود و کافر از دنیا رفت و اما عباس که عموی دیگر پیغمبر (ص) است و جد اعلای ماست، مسلمان شد و مسلمان از دنیا رفت. پس ما که اولاد عموی مسلمان پیغمبریم از بنی الحسن که اولاد عموی کافر پیغمبرند برای خلافت شایسته تریم. در این راه پول ها خرج کردند و قصه ها جعل کردند. هنوز هم که هست گروهی از اهل تسنن تحت تأثیر همان تبلیغات و اقدامات، فتوا به کفر ابوطالب می دهند. هر چند اخیرا تحقیقاتی در میان محققان اهل تسنن در این زمینه به عمل آمده و افق تاریخ از این نظر روشن تر می شود.