دائره المعارف طهور: احکام فقهی صفحه 1445

ص: 1445

خداوند در قرآن می فرماید: وَ ابتَغِ فِیما آتیکَ اللهُ ال____ّدارَ الآخِرَهَ وَ لا تَنسَ نَصِیبَکَ مِنَ الدُّنیا وَ اَحسِن کَما اَحسَن اللهُ اِلَیکَ وَ لا تَبِغ فیِ الارضِ اِنَّ لا یُحِبُّ المُفسِدینَ (سوره قصص / آیه 77)، «به هر چیزی که خدا به تو عطا کرد بکوش تا با آن آخرت را تحصیل کنی، ولی بهره خود را هم از ( لذت و نعیم دنیا) فراموش مکن و تا توانی به خلق نیکی کن، چنانکه خدا به تو نیکی و احسان کرده است و هرگز در روی زمین فتنه و فساد بر برپا نکن که خدا مفسدان را دوست نمی دارد.»

آیه نکاتی را می رساند: در جمله وَ ابتَغِ فِیما آتیکَ اللهُ ال____ّدارَ الآخِرَهَ اشاره شده است بر اینکه باید طلب دنیا به خاطر آخرت باشد و چون ممکن است توهم شود که اسلام به رهبانیت و ترک دنیا دعوت می کند، با جمله دیگر این توهم را برطرف ساخته و می فرماید: وَ لا تَنسَ نَصِیبَکَ مِنَ الدّنیا ، «بهره ات را هم از دنیا فراموش مکن». در اسلام رهبانیت نیست، مسلمانان باید هدف خود را آخرت قرار بدهد و بهره و نصیب خود را از دنیا نیز فراموش نکند زیرا کسی که «معاش» ندارد، معاد هم ندارد.

جمله وَ اَحسِن کَما اَحسَن اللهُ اِلَیک ، «احسان و نیکی کن چنان که خداوند به تو احسان و نیکی کرده است» اشاره بر این است که انسان باید بداند، هر نعمتی که به او می رسد از طرف خداوند است و باید در مقابل آن به اداء حقوق و انجام وظائف اجتماعی خود قیام نماید.