دائره المعارف طهور: احکام فقهی صفحه 1614

ص: 1614

مرحوم کلینی از امام باقرعلیه السلام نقل می کند که به حضرت شعیب علیه السلام وحی شد که قرار است صد هزار نفر از امت تو را عذاب کنم. از این تعداد چهل هزار نفر بد عمل ها و شصت هزار نفر خوبان هستند. همه را عذاب می کنیم. عرض شد خوب ها را چرا؟ خداوند متعال فرمود: داهنوا اهل المعاصی ولم یغضبوا لغضبی برای این که اینها با معصیت کاران مداهنه و سهل انگاری کردند و به غضب من غضبناک نشدند؛ به این جهت محکوم به عذابند.

وقتی بنی اسرائیل مورد غضب خدا واقع شدند، به حضرت ارمیا علیه السلام که پیغمبر زمان بود وحی شد که به همین زودی من مردی را بر اینها مسلط می کنم که خونشان را بریزد و اموالشان را غارت کند. کسی که نه به صغیر رحم کند و نه به کبیر. هرچه اینها دعا من کنند دیگر اجابت نمی کنم و هر چه گریه و ناله کنند، دیگر برایشان رحم نمی کنم. وقتی این پیغام به جمعیت رسید که خدا بنا دارد چنین کاری کند علما و بزرگان به تضرع درآمدند و تقاضا کردند که پیغمبر زمانشان نزد خدا شفاعت کند و گفتند: ما چه کرده ایم؟ ما که گناه نکرده ایم، دیگران گناه کرده اند، ما باید چوب آنها را بخوریم؟

حضرت ارمیا علیه السلام سه هفته روزه گرفت و با خدا مناجات کرد. جواب آمد که اینها محکوم به عذابند و باید عذاب شوند و به ایشان بگو: لانکم رایتم المنکر ولم تنکروه ؛ چون شما با چشم خود منکرات را دیدید ولی اعتراض نکردید و خشم ننمودید. بعد هم بخت النصر را بر آنها مسلط کرد که در کشتار و خونریزی و بی رحمی بیداد کرد. به هرجا که رفت، هرشهر و قریه ای را که بود ویران کرد و آتش زد و همه را کشت و یک نفر را هم باقی نگذاشت.