دائره المعارف طهور: احکام فقهی صفحه 336

ص: 336

من_اب_ع

هایده رمضان رستم آبادی- زرتشتیان در ایران- پاییز 1384

رابرت هیوم- ادیان زنده جهان- ترجمه دکتر عبدالرحیم گواهی- دفتر نشر فرهنگ اسلامی- چاپ یازدهم 1382

دکتر فرهنگ مهر- دیدی نو از دینی کهن- چاپ چهارم 1381- چاپ دیبا

کلی__د واژه ه__ا

روزه دین زرتشتی احکام عبادی معنویت امر به معروف

ثواب شخص روزه دار

1- «عن عبد الله بن طلحه عن جعفر بن محمد عن أبیه عن آبائه ع قال قال رسول الله ص الصائم فی عباده الله و إن کان نائما علی فراشه ما لم یغتب مسلما؛ عبدالله بن طلحه از امام صادق (ع)، و آن حضرت از پدران بزرگوارشان روایت کرده اند که رسول خدا (ص) فرمود: انسان روزه دار در حال عبادت خداوند است -هر چند در بستر خود آرمیده باشد- بشرط آنکه از مسلمانی غیبت نکند».

2- «عن السکونی عن أبی عبد الله ع عن آبائه ع قال قال رسول الله ص نوم الصائم عباده و نفسه تسبیح؛ سکونی از امام صادق (ع)، و آن حضرت از پدران بزرگوارشان روایت کرده اند که رسول خدا (ص) فرمود: خواب انسان روزه دار عبادت، و نفس کشیدن او تسبیح (خداوند) است».

3- «عن الحسین بن أحمد عن أبیه عن أبی عبد الله ع قال نوم الصائم عباده و صمته تسبیح و عمله متقبل و دعاؤه مستجاب؛ حسین بن احمد از پدرش نقل کرده است که امام صادق (ع) فرمود: خواب انسان روزه دار عبادت، و سکوت او تسبیح، و عمل او پذیرفته شده و دعای او مستجاب است».

4- «عن عبدالله بن سنان عن الصادق ع قال خلوف فم الصائم أفضل عند الله من رائحه المسک؛ عبدالله بن سنان از امام صادق (ع) روایت کرده است که: بوی بد دهان انسان روزه دار در نزد خداوند متعال از بوی مشک خوشتر است».