دائره المعارف طهور: احکام فقهی صفحه 649

ص: 649

و در خبر دیگر است که وقتی امام امیرالمومنین علیه السلام آگاه شدند که جمعی از مسلمانان، تخلف از جماعت کرده و در مسجد حاضر نمی شوند، خطبه ای انشاء فرموده و خاطر نشان ساختند: «ان قوما لا یحضرون الصلوه معنا فی مساجددنا فلایوا کلونا و لا یشاربونا و لا یشاورونا و لا ینا کحونا او یحضروا معنا صلوتنا جماعه و انی لا و شک بنار تشعل فی دورهم فاحرقها علیهم او ینتهون»، «مردمی که در مسجدهای ما حاضر نمی شوند و وارد صفوف جماعت ما نمی گردند، حق ندارند با ما، هم غذا و هم مشرب شوند و رابطه ی ازدواج برقرار سازند مگر این که در نماز جماعت با ما مشارکت کنند. و اگر با هم خودداری کرده و ترک جماعت نمایند، من ناگزیر باید دستور احراق بیوتشان را داده و آتش در خانه هاشان بیفکنم».

به دنبال فرمان امام علیه السلام، مسلمانان از معاشرت با آن قوم، خودداری کرده و قطع روابط نمودند تا آنان ناچار رو به مسجد آورده و به جماعت مسلمین پیوستند.

«عن ابی عبدالله علیه السلام قال: هم رسول الله صلی الله علیه و آله باحراق قوام فی منازلهم کانوا یصلون فی منازلهم و لایصلون الجماعه فاتاه رجل اعمی فقال: یا رسول الله النی ضریر البصر و ر بما اسمع النداء و لا اجد من یقودنی الی الجماعه و الصلوه معک فقال له النبی صلی الله علیه و آله: شد من منزلک الی المسجد حبلا و احضر الجماعه»، «نقل از امام صادق علیه السلام است: رسول خدا صلی الله علیه وآله وسلم در مقام آن برآمد که جمعی را که نماز در خانه های خود خوانده و برای جماعت در مسجد حاضر نمی شدند، در میان خانه هایشان بسوزاند. مردی نابینا آمد و گفت: یا رسول الله! من از چشم، عاجزم و چه بسا صدای اذان را می شنوم ولی کسی را نمی یابم که مرا راهنمایی کرده و برای شرکت در جماعت شما به مسجد بیاورد. نبی اکرم صلی الله علیه وآله وسلم فرمود: ریسمانی ببند، از منزلت تا مسجد و در جماعت شرکت کن».