تاریخ علم اصول و فقه در شیعه صفحه 152

ص:165

1- (1) .پاکتچی،«آیات الاحکام»،ص722-723.
2- (2) .راوندی،فقه القرآن،ج1،ص4.
3- (3) .همان،ج1،ص6.

القرآن به تلویح بر این مقصود تأیید نهاده است. (1)فارغ از فقه القرآن وی به مباحث ناسخ و منسوخ در احکام فقهی قرآن،توجهی ویژه مبذول کرده و در این زمینه-که مدت ها کمتر مورد توجه امامیان قرار داشته-دیگر بار به تألیف پرداخته است. (2)

راوندی در مسیر اهمیت دادن به جایگاه ظواهر کتاب،بارها بحث از حجیت قرائات را نیز مطرح کرده و این مبنا را مطرح ساخته است که دو قرائت در صورت صحت،هم چون دو آیه اند که عمل به مضمون آنها واجب خواهد بود. (3)راوندی چنان که بارها اشاره کرده،عمومات کتاب را حجت و قابل استناد می داند؛مگر آن که دلیلی برای تخصیص وارد شده باشد.این مخصص در دیدگاه او افزون بر آیات مخصص،تنها می تواند دلیلی قاطع چون سنت یا اجماع طایفه باشد؛ (4)اما وی ترک ظاهر قرآن و از جمله تخصیص آن بر پایه اخبار آحاد را به شدت انکار کرده است. (5)مباحث طرح شده در فقه القرآن راوندی درباره وجوه تفسیری قرآن (6)و نیز درباره کتاب به سنت نیز حائز اهمیت است. (7)

3-اخبار

راوندی را باید از جمله شخصیت هایی شمرد که زبان به انتقاد از حجیت خبر واحد گشوده و این مبنای مهم در فقه شیخ طوسی را به مناقشه گرفته است.وی