تاریخ علم اصول و فقه در شیعه صفحه 212

ص:225

1- (1) .شهید ثانی،الاجازه الکبیره،ص163؛صاحب معالم،الاجازه الکبیره،ص28.
2- (2) .علامه حلی،منهاج الصلاح،به نقل مجلسی،بحار،ج53،ص221.
3- (3) .ابن معیه،اجازه به شمس الدین موسوی،ص175 و صاحب معالم،الاجازه الکبیره،ص9.
4- (4) .شهید اول،الذکری،ص253.
5- (5) .به ویژه،ر.ک:ابن طاووس،المواسعه،ص348-349؛خاطره ای از سال 641ق.
6- (6) .صاحب معالم،الاجازه الکبیره،ص28-29 و حر عاملی،امل،ج2،ص303،298.
7- (7) .صاحب معالم،الاجازه الکبیره،ص28،18؛ابن عنبه،عمده،ص341؛به تعبیر«عابد»،شهید اول،الذکری،ص253.
8- (8) .افندی،ریاض،ج5،ص157.
9- (9) .ابن طاووس،فتح،ص272؛اقبال،ص470؛المجتنی،ص29؛مهج،ص342؛المواسعه،ص349.

زاهدانه به علوم دینی داشته،بر اهمیت زهد و دعا پای می فشرده و از غلبه فقه استدلالی هراس داشته اند.

2-امیر ورام بن ابی فراس

ورام شخصیتی برخاسته از خاندان سیاسی-نظامی است (1)و خود نیز نخست در سلک نظامی گری بود. (2)لقب امیر که در برخی یادکردها به او داده می شود (3)از همین روست.او پس از چندی مناصب نظامی و سیاسی را وانهاد و روی به علم و عبادت آورد. (4)ورام از عالمانی چون عبدالله بن جعفر دوریستی، (5)محمد بن محمد بن هارون بن کیال (6)و سید علی بن ابراهیم عریضی (7)حدیث آموخت.او عماد الدین طبری را برای مدتی اقامت و تدریس به حله دعوت کرد (8)و شاید خود نیز از محفل او بهره جست.این دعوت باید مربوط به حدود 553 ق بوده باشد. (9)در طی حدود یک سال اقامت سدید الدین حمصی در حله