مشروعیت و ضرورت اجرای حدود اسلامی در زمان غیبت صفحه 24

ص:29

1- (1) . تذکره الفقهاء، ج 9، ص 445.
2- (2) . منتهی المطلب، ج 2، ص 994.
3- (3) . تحریر الأحکام، ج 2، ص 242.
4- (4) . قواعد الأحکام، ج 1، ص 525.
5- (5) . إرشاد الأذهان، ج 1، ص 352.
6- (6) . تبصره المتعلمین، ص 90.
7- (7) . مختلف الشیعه، ج 4، ص 478.

«والحدود والتعزیرات إلی الإمام ونائبه ولو عموماً فیجوز فی حال الغیبه للفقیه - الموصوف بما یأتی فی القضاء - إقامتها مع المکنه وتجب علی العامّه تقویته».(1)

ایشان در این عبارت علاوه بر این که اقامه حدود را از اختیارات فقیه در زمان غیبت دانسته، مسأله لزوم تقویت بر عموم مردم را نیز مورد توجه قرار داده است.

10 - اشاره به نظر محقّق ثانی رحمه الله

مرحوم محقّق ثانی در حاشیه بر شرائع می فرماید: «القول بالجواز - مع التمکّن من إقامتها علی الوجه المعتبر والأمن من الضرر له ولغیره من المؤمنین ومن ثوران الفتنه - لا یخلو من قوّه».(2)

11 - بررسی نظر شهید ثانی رحمه الله

مرحوم شهید ثانی در مسالک بعد از قول صاحب شرائع رحمه الله - که گفته:

«وقیل یجوز للفقهاء إقامه الحدود فی حال غیبه الإمام» - فرموده است:

«هذا القول مذهب الشیخین وجماعه من الأصحاب و به روایه عن الصادق علیه السلام وفی طریقها ضعف ولکن روایه عمر بن حنظله مؤیّده لذلک، فإنّ إقامه الحدود ضرب من الحکم و فیه مصلحه کلیّه ولطف فی ترک المحارم وحسم لانتشار المفاسد وهو قویّ».(3)