آرمیدگان در بقیع صفحه 186

تاریخ اسلام از رفتار بعضی از آنان دردهای جانفرسا به دل دارد، چه آنکه ایشان در دوران غربتِ اهل بیت(علیهم السلام)، یار ظالم و معاند مظلوم شدند. گاه سکوت را گزیدند و گاه به هوای مُلک و ریاست، حقیقت را قربانی امیال درونی خود کردند و از آیات کریمه قرآن، پیرو متشابهات شدند؛

( فَأَمَّا الَّذِینَ فِی قُلُوبِهِمْ زَیْغٌ فَیَتَّبِعُونَ ما تَشابَهَ مِنْهُ ابْتِغاءَ الْفِتْنَهِ وَ ابْتِغاءَ تَأْوِیلِهِ ) (آل عمران: 7)

آنان که در قلب هایشان کژی و انحراف بود، از تشابهات پیروی کردند، به قصد فتنه جویی و تأویلی نفس گرایانه.

تعصّب، زیغ، کژی و انحراف، تمایل به حاکمیت تبار و قبیله، قربانی کردن حقیقت، برافروختن آتش کینه های بدری و خیبری، اصالت دادن به تبار و نژاد و قبیله، به جای اصالت دادن به سفارش ها و توصیه های پیامبر خدا(صلی الله علیه و آله) و... پیشه آنان بود.

برخی شان آل پیامبر(صلی الله علیه و آله) را آزردند، خاندانی که خداوند در وصفشان فرمود: (... یُرِیدُ اللّهُ لِیُذْهِبَ عَنْکُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَیْتِ وَ یُطَهِّرَکُمْ تَطْهِیراً ) (1) و سرانجامِ کارشان به آنجا رسید که در سال 61 پس از هجرت، آتشی در طف برافروختند و حادثه ای دردناک به وجود آوردند و گلویی را که بوسه پیامبر(صلی الله علیه و آله) را خاطره داشت، با خنجری از ستم و به نام خدا بریدند و خود را حقیقت! پنداشتند؛ ( قَدْ بَدَتِ الْبَغْضاءُ مِنْ أَفْواهِهِمْ وَ ما تُخْفِی صُدُورُهُمْ أَکْبَرُ ). (2)

اکنون به شرح حال این گروه از دفن شدگان در بقیع می پردازیم:

1. ابوهریره دوسی

در نام وی اختلاف بسیار است، به طوری که اگر مروری به کتاب های تاریخ و حدیث داشته باشیم، خواهیم دید هرکسی، با نامی از او یاد کرده است و در مقام