آرمیدگان در بقیع صفحه 222

مره جهنی که از صحابی است، روایت کرده که حکم بن ابی العاص اذن دخول بر حضرت رسالت گرفت. حضرت فرمود: بر وی اذن دهید. لعنت خدا بر او و بر هر که از صلب او بیرون آید! جز بر مؤمنان از ایشان و مؤمنان از ایشان اندک اند. در دنیا خوب بخورند و خوش باشند و در آخرت ضایع باشند! صاحب مکر و خدعه اند، در دنیا بر آنان عطا می شود و در آخرت نصیبی ندارند. (1)

پیامبر گرامی اسلام(صلی الله علیه و آله) به دنبال کینه توزی ها و آزار و اذیت هایی که حکم بن ابی العاص می کرد، او را به طائف تبعید کرد و فرمود: تا زنده اند از تبعیدگاهشان بازگردانده نشوند.

خلافت خلیفه سوم، آغاز یک بازگشت به دوره پیشین و جاهلیتی بود که پیامبر(صلی الله علیه و آله) با آن به ستیز برخاسته بود.

عثمان از تحبیب و تکریم دشمنان دیرین پیامبر(صلی الله علیه و آله) راهی برای تقلیل و هتک حرمت آن حضرت جسته بود. دنباله روان اموی اش تاکتیک هتک احترام پیامبر(صلی الله علیه و آله) را از راه هتک احترام علی(علیه السلام) و خاندان پیامبر(صلی الله علیه و آله) پیش گرفتند و رسم لعن علی از بالای منابر را پدید آوردند. ابوبکر و عمر جرأت نکرده بودند دشمنان اصلاح ناپذیر پیامبر(صلی الله علیه و آله) را که به همین سبب تبعید و طرد کرده بود، از تبعید به درآورند و آنان را مقرّب گردانیده، به مقامات عالی بگمارند... عثمان، عموی خویش حکم بن ابی العاص را که پیامبر(صلی الله علیه و آله) طرد و تبعید کرده بود، با خانواده اش با حال تکریم به مدینه بازآورد و او و فرزندانش را با عطایای مخصوص و بی حساب تقدیر کرد و دست او و فرزندانش را در اداره امور مهم بازگزارد. (2)

وقتی اهالی مدینه دیدند که حَکَم با لباس های کهنه و مندرس، چند رأس بز لاغر را جلو انداخته و وارد دارالخلافه مدینه شد، از بدبختی و بیچارگی او و همراهانش در شگفت