شیوه تالیف مصادر روائی فقه صفحه 257

ص:266

1- (1) . وسائل الشیعه 16 : 111 .
2- (2) . جواهر الکلام 35 : 3 .
3- (3) . عوالی اللئالی 1 : 223/104 وج2 ص257/5 وج3 ص242 ، تنقیح الرائع 3 : 485 ، جواهر الکلام 35 : 3 (اسلامیه) ، وسائل الشیعه 23 : 184 ، القواعد الفقهیه (فاضل) 2 : 75 ، دروس تمهیدیه فی القواعد الفقهیه 2 : 174 ، الفقه 73 : 256 .
4- (4) . وسائل الشیعه 8 : 111 وج11 : 134 و422 و423 وج18 : 93 ، المعتبر : 330 (چاپ سنگی)وج2 : 761 ، وسائل الشیعه 11 : 157 آل البیت علیهم السلام .

طرق مؤلّف

فائدۀ پنجم : مؤلّف در این فصل طرق خود به صاحبان کتاب را بیان می کند .

این سبک علمای ما بوده که طرق خود را به هر یک از مؤلّفان کتاب ها ذکر می کنند و به شاگردان خود اجازه می دهند که کتاب های حدیثی را نقل کنند . جلال الدین سیوطی در کتاب المزهر می گوید : لغت هم همین حالت را دارد و باید با اجازه باشد و برای نقل لغت ، طرقی همچون طرق نقل حدیث وجود دارد که آن طرق و گونه های نقل لغت را آورده است . حال حدیث به مراتب شدیدتر است(1) .

علّامۀ حلّی (726ق) اجازه نامۀ مفصّلی به بنو زهره داده است که در یک جلد به چاپ رسیده است(2) .

علّامه سیّد محمّد باقر خوانساری (1313ق) در روضات الجنّات در بخش زندگینامۀ شهید اوّل نقل می کند که عصر جمعه بر استادم فخر الدین حلّی وارد شدم ، او تمام تألیفات خود و پدرش و اصحاب را به من اجازه داد(3) .

اجازه نامه های زیادی وجود دارد که علّامه محمّد باقر مجلسی آنها را در خاتمۀ بحار الانوار گردآورده است و پنج جلد آخر مخصوص همین اجازه نامه ها و ذکر مشایخ است .

شیخ یوسف بحرانی (1186ق) کتاب لؤلؤه البحرین را در ذکر طرق و مشایخ خود آورده است .