بیان احکام با کلام ائمه علیهم السلام : گزیده کتاب کافی و اصول دیگر صفحه 433

ص: 433

کتاب معیشت و آداب زندگی

394- میزان وجوب اقتدا به امامان صلوات الله علیهم در طلب رزق و روزی

1- الشیخ الکلینی، بإسناده عَنْ عَبْدِ اَلرَّحْمَنِ بْنِ اَلْحَجَّاجِ عَنْ أَبِی عَبْدِ اَللَّهِ صلوات الله علیه قَالَ: إِنَّ مُحَمَّدَ بْنَ اَلْمُنْکَدِرِ کَانَ یَقُولُ مَا کُنْتُ أَرَی أَنَّ عَلِیَّ بْنَ اَلْحُسَیْنِ صلوات الله علیهما یَدَعُ خَلَفاً أَفْضَلَ مِنْهُ حَتَّی رَأَیْتُ اِبْنَهُ مُحَمَّدَ بْنَ عَلِیٍّ صلوات الله علیهما فَأَرَدْتُ أَنْ أَعِظَهُ فَوَعَظَنِی فَقَالَ لَهُ أَصْحَابُهُ بِأَیِّ شَیْءٍ وَعَظَکَ قَالَ خَرَجْتُ إِلَی بَعْضِ نَوَاحِی اَلْمَدِینَهِ فِی سَاعَهٍ حَارَّهٍ فَلَقِیَنِی أَبُو جَعْفَرٍ مُحَمَّدُ بْنُ عَلِیٍّ وَ کَانَ رَجُلاً بَادِناً ثَقِیلاً وَ هُوَ مُتَّکِئٌ عَلَی غُلاَمَیْنِ أَسْوَدَیْنِ أَوْ مَوْلَیَیْنِ فَقُلْتُ فِی نَفْسِی سُبْحَانَ اَللَّهِ شَیْخٌ مِنْ أَشْیَاخِ قُرَیْشٍ فِی هَذِهِ اَلسَّاعَهِ عَلَی هَذِهِ اَلْحَالِ فِی طَلَبِ اَلدُّنْیَا أَمَا لَأَعِظَنَّهُ فَدَنَوْتُ مِنْهُ فَسَلَّمْتُ عَلَیْهِ فَرَدَّ عَلَیَّ اَلسَّلاَمَ بِنَهْرٍ وَ هُوَ یَتَصَابُّ عَرَقاً فَقُلْتُ أَصْلَحَکَ اَللَّهُ شَیْخٌ مِنْ أَشْیَاخِ قُرَیْشٍ فِی هَذِهِ اَلسَّاعَهِ عَلَی هَذِهِ اَلْحَالِ فِی طَلَبِ اَلدُّنْیَا أَ رَأَیْتَ لَوْ جَاءَ أَجَلُکَ وَ أَنْتَ عَلَی هَذِهِ اَلْحَالِ مَا کُنْتَ تَصْنَعُ فَقَالَ لَوْ جَاءَنِی اَلْمَوْتُ وَ أَنَا عَلَی هَذِهِ اَلْحَالِ جَاءَنِی وَ أَنَا فِی [طَاعَهٍ مِنْ] طَاعَهِ اَللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ أَکُفُّ بِهَا نَفْسِی وَ عِیَالِی عَنْکَ وَ عَنِ اَلنَّاسِ وَ إِنَّمَا کُنْتُ أَخَافُ أَنْ لَوْ جَاءَنِی اَلْمَوْتُ وَ أَنَا عَلَی مَعْصِیَهٍ مِنْ مَعَاصِی اَللَّهِ فَقُلْتُ صَدَقْتَ یَرْحَمُکَ اَللَّهُ أَرَدْتُ أَنْ أَعِظَکَ فَوَعَظْتَنِی.(1)

مرحوم شیخ کلینی، با سند خویش از عبد الرحمان بن حجّاج روایت کرده که گفت: حضرت امام جعفر صادق صلوات الله علیه فرمود: محمّد بن منکر می گفت: هیچ گاه گمان نمی کردم که حضرت علی بن الحسین صلوات الله علیهما فرزندی بهتر از خود داشته باشد و جانشین او باشد، تا آن گاه که پسرش حضرت محمّد بن علی صلوات الله علیهما را دیدم و خواستم او را پند دهم، ولی او مرا پند داد.

دوستانش گفتند: چه پندی به تو داد؟

گفت: در ساعتی از روز که بسیار گرم بود به یکی از نواحی مدینه رفتم و حضرت ابو جعفر محمّد بن علی صلوات الله علیهما مرا دید. آن حضرت مرد فربه و سنگین بود و بر دو نوجوان سیاه یا دو غلام تکیه کرده بود. با خود گفتم: سبحان اللّه! چرا یکی از بزرگان قریش در این ساعت گرم از روز با این حالت در پی کسب دنیا می رود؟ باید او را نصیحت کنم.