امر به معروف و نهی از منکر : برگرفته از کتاب ارزشمند فقه الصادق آیت الله العظمی سید صادق روحانی صفحه 185

ص:190

هم چنین روایت طولانی مرسل حمّاد از برخی اصحاب از عبد الصالح درباره ی خمس و انفال و غنایم تا آن جا که می گوید: «وَ یؤخَذ الباقی فَیکون بَعدَ ذلک أَرْزَاقَ أَعْوَانِهِ عَلَی دِینِ اللَّهِ وَ فِی مَصْلَحَهِ مَا یَنُویِهُِ مِنْ تَقْوِیَهِ الْإِسْلَامِ وَ تَقْوِیَهِ الدِّینِ فِی وُجُوهِ الْجِهَادِ وَ غَیْرِ ذَلِکَ مِمَّا فِیهِ مَصْلَحَهُ الْعَامَّهِ؛ (1) اگر پس از آن چیزی باقی ماند، می تواند آن را در راه دین خدا و در مصلحت آنچه مدّنظر خود اوست از تقویت اسلام و دین در وجوه جهاد و غیر آن از مصالح عمومی مصرف نماید...» دلیل بر جواز [اخذ اجرت] است.

ششم: وظیفه ی مصلِح در قبال جامعه

مسأله ی پنجم: دانستی هرچند در وجوب دعوت به خیر - چه در امر و چه در نهی - عدالت و اجتناب از محرّمات در مبلّغ شرط نیست، او باید به جهت لزوم اصلاح جامعه ردای معروف را بر تن کند و ردای منکر را بَرکَند، و به آنچه امر می کند عمل نموده و آنچه را ازآن نهی می کند رها کند؛ زیرا، این کار تأثیر بیشتری دارد.

برخی گفته اند: عالِم طبیب امّت است، و دنیا بیماری است. پس، هرگاه دیدی طبیب خودش را بیمار می کند، او را در علمش متّهم کن و بدان که او ناصح نیست و نمی توان به حرف های او اعتماد کرد(2) ؛ چرا که در خبری از امام صادق (علیه السلام) آمده است: «اِنَّ