امر به معروف و نهی از منکر : برگرفته از کتاب ارزشمند فقه الصادق آیت الله العظمی سید صادق روحانی صفحه 2

ص:7

مقدمه حضرت آیت الله العظمی روحانی (دام ظله)

«الحمد لله علی ما أولانا من التفقّه فی الدین، والهدایه إلی الحقّ المبین، و أفضل صلواته علی رسوله صاحب الشریعه الخالده إلی یوم الدین، وعلی آله العلماء بالله الاُمناء علی حلاله وحرامه أجمعین».

انسان به لحاظ طبیعت و ماهیت موجودی اجتماعی است، و در آیات بسیاری از قرآن کریم به این معنا اشاره شده است؛ مانند: یَا أَیُّهَا النَّاسُ إِنَّا خَلَقْنَاکُم مِّن ذَکَرٍ وَأُنثَی وَجَعَلْنَاکُمْ شُعُوبًا وَقَبَائِلَ لِتَعَارَفُوا؛ «ای مردم، ما همه شما را نخست از مرد و زنی آفریدیم و آن گاه شعبه های بسیار و فرق مختلف گردانیدیم تا یکدیگر را بشناسید، همانا بزرگوار و با افتخارترین شما نزد خدا با تقواترین شمایند، همانا خدا کاملاً دانا و آگاه است»(1) ؛ و نیز: و َهُوَ الَّذِی خَلَقَ مِنَ الْمَاء بَشَرًا فَجَعَلَهُ نَسَبًا وَ صِهْرًا؛ «و او خدایی است که از آب (نطفه) بشر را آفرید و بین آنان خویشی نسب و بستگی ازدواج قرار داد، و خدای تو (بر هر چیز) قادر است»(2). آیات دیگری نیز به این مطلب اشاره دارد.

اولین اجتماعی که انسان در آن حاضر می شود، اجتماع خانواده است که با ازدواج شکل می گیرد. پس از آن، انسان هم نوع خویش را در راه رفع نیازهایش به خدمت می گیرد و این روند تا بدان جا ادامه می یابد که خود را به شکل ریاست و حکومت نشان می دهد.

در برخی آیات قرآن کریم به این مطلب اشاره شده که مردم در