امر به معروف و نهی از منکر : برگرفته از کتاب ارزشمند فقه الصادق آیت الله العظمی سید صادق روحانی صفحه 41

ص:46

بنابراین، آیه دلالت دارد وظیفه ی پیامبر (صلی الله علیه و آله) سلب اختیار و اجبارِ مردم برای ایمان به خدا نیست؛ بلکه وظیفه ی او هدایت به حقّ و امر به معروف و نهی از منکر است. علاوه بر آن، این آیه از آیات سوره ی یونس است که سوره ای مکّی است؛ لذا، هرچه درباره ی آیه ی پیشین گفتیم، درباره ی این آیه هم صادق است.

با توجّه به نکات فوق، روشن می شود: سایر آیاتی هم که آنها را دالّ بر عدم وجوب پنداشته اند، بر عدم وجوب دلالت نمی کنند. نتیجه آن که تردیدی در وجوب امر به معروف و نهی از منکر از دیدگاه قرآن کریم وجود ندارد.

دلیل سوم: سنّت

روایاتی که بر وجوب امر به معروف و نهی از منکر دلالت دارند، متواتر بوده و در این مختصر نمی توان همه ی آن ها را بیان کرد. به همین دلیل، تنها روایاتی را نقل خواهیم کرد که در آن ها به علّت وجوب، و مفاسدِ مترتّب بر ترک این فریضه ی عظیم اشاره شده است.

1) پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) می فرماید: «إِذَا أُمَّتِی تَوَاکَلَتِ الْأَمْرَ بِالْمَعْرُوفِ وَ النَّهْی عَنِ الْمُنْکَرِ فَلْتَأْذَنْ بِوِقَاعٍ مِنَ اللَّهِ»(1) ؛

«هرگاه پیروان من امر به معروف و نهی از منکر را به یکدیگر واگذار کنند، بدانند که در جنگ با خدای بزرگ هستند».