تاملی در معنای مناسک حج صفحه 90

مگر آن که پروردگارت به تو رحم کند و تو را یاری کند تا نَفْس خویش را مهار کنی. اولاد آدم می‌پندارد، هنر کرده که لبّیک گفته است، در حالی که ذرّات عالم، ستارگان و پرنده، کوه، زمین و درخت، همگی تسبیح او می‌گویند و بر فرمانبرداری آگاهانه و هشیارانه و با میل و رغبت لبّیک گفته و می‌گویند. ثُمَّ اسْتَوی إِلَی السَّماءِ وَ هِیَ دُخانٌ فَقالَ لَها وَلِلأَرْضِ ائْتِیا طَوْعاً أَوْ کَرْهاً قالَتا أَتَ- یْنا طائِعینَ؛ «و آنگاه به خلقت آسمانها توجّه کامل فرمود در حالی که آسمانها دودی بود او (به امر نافذ تکوینی) فرمود که ای آسمان و زمین، به شوق و رغبت یا به جبر و کراهت همه به سوی خدا (و طاعت فرمان حق)، بشتابید آنها عرضه داشتند ما با کمال شوق و میل به سوی تو می‌شتابیم.» (1)

پس از اوّلین لبّیک، که ورود در احرام و مُحرم شدن را در پی دارد، به عنوان تأکید و اعلام و یادآوریِ فخر و شادیِ معنویِ عبودیّت خویش به همه موجوداتِ عالم هستی، مستحب است که در آغاز و پایان هر کاری، این ذکر زیبا و انسان‌ساز را تکرار کنی. تا کجا و تا کی؟ تا وقتی به مکّه برسی، که ادب حکم می‌کند، در پیشگاه و جوار خانه او ساکت شوی. در اینجا باید سکوت کنی تا همه چشم و همه گوش شوی، فکر کنی و بیندیشی که به کجا وارد شده‌ای، به مرکز توحید، به شهر کعبه: به مکّه مکرّمه.

محرّمات‌

بارزترین ویژگی محرّمات، توجّه داشتن و متذکّر بودن به حضور در محضر الهی و ترک «غفلت» و احتراز از غرقه شدن در دنیا