تاملی در معنای مناسک حج صفحه 96

* عدم پوشش روی پا

* تأمین امنیّت طبیعت که ذکر آن گذشت‌

طیّ مسیر

اگر چه طیّ مسیر جزء مناسک نیست، امّا ضرورتی است که برای رسیدن به محلّ انجام مناسک باید انجام شود. از میقات حرکت می‌کنی، به سمت حرم، و پس از آن، به مکّه می‌رسی، و بعد به کعبه و از آنجا عروج، و دل در دلت نیست. ضربانت تند می‌شود. به احرام الهی وارد شده‌ای، خدا کند تو را پذیرفته باشند. لبّیکها را تکرار می‌کنی، که انسان فراموشکار است و نیازمند تذکّر و یادآوری. با دور شدن از میقات و در طیّ مسیر، به نشانه‌های حرم می‌رسی، در اینجا، در حجّ، در مسیر حجّ، تنها نشانه‌ها هستند که تعیین‌کننده‌اند. هیچ مرز فیزیکی و ظاهری بین قلمروها نیست. امّا همه می‌دانند که از قلمروی به قلمرو دیگر می‌روند. یک علامت، یک نشانه، معنای فضا را تغییر می‌دهد. به نشانه‌ای می‌رسی، اوّلین نشانه در مسیر حجّ، نشانه‌های حرم. حرم یعنی چه؟ یعنی اجابت دعای ابراهیم 7، یعنی امنیّت، امنیّت برای چه کسی؟ امنیّت برای چه چیزی؟ امنیّت برای همه، برای انسانها (حتّی دشمن)، برای حیوانات و برای گیاهان. «حرم» یعنی انتخاب شدنِ سرزمین از سوی خداوند، به عنوان محدوده امنی که ورود در آن و زیستن در آن تابع شرایط و حدودی خاصّ است.

مشتاقانه و لبّیک‌گویان فاصله میقات تا حریم حرم و تا حرم را طی می‌کنی، می‌گذری و به سواد مکّه، به شهر امن، به شهر خدا، به شهر ابراهیم 7، به شهر محمّد 9، به شهر توحید و به شهر موحّدان می‌رسی،