حج و عمره صفحه 302

ابواب زیارات

اشاره

از آداب دوستی و وابستگی و ولایت و پیوستگی، زیارت پیشوایان و رهبران دین است که انسان در زندگی و مرگ، آنان یا قبورشان را زیارت کند و جزء آداب اجتماعی و سنن ملی هر قوم و ملت از قدیم بوده و در دین مبین اسلام نیز تأکیداتی فراوان در این باب بالخصوص نسبت به خاندان نبوت و اهل بیت عصمت و طهارت وارد شده تا حدی که اگر بنای مردم بر ترک زیارت بود بر والی مسلمین واجب است عده ای را روانه زیارت قبر رسول اکرم(صلی الله علیه و آله) بفرماید (ولو هزینه آنان از بیت المال تأمیل شود) و خواص روحی و دینی و اجتماعی بسیاری دارد که قدری از آن با سفر حج مشترک است و در اسرار حج از امام هشتم(علیه السلام) داشتیم که آثار پیغمبر شناخته شده از بین نرود و مندرس نگردد.

و پروردگار متعال در داستان اصحاب کهف دارد (قال الذین غلبوا علی امرهم لنتخذن علیهم مسجدا) ولی یک نکته باید فراموش نگردد و آن این است که انسان در زیارت قبر هر بزرگوار و پیشوایی باید متوجه باشد که مقام و ارزش و مرتبه دینی آن پیشوا در چه حد است، افراط و تفریط را کنار گذاشته، بعد از مرگ پیشوا، احتراماتی بیش از حال حیات برای او قائل نشود.

عده ای از مردم نادان، گاهی که به زیارت قبور پیشوایان دینی و وابستگان آنان مشرف می گردند. بطوری حریم کلمات و سخنان را شکسته که آنان را از مرحله شفاعت و وساطت نزد خدای متعال بالاتر برده تا حد خدایی و یا امامزاده ها را تا حد امامت در رفتارشان متجلی می کنند، فرزند امامی که در حال حیات اگر کسی موفق به زیارتش می شد از ضمیر و قلبش بی اطلاع بود وقتی که در کنار قبرش