نگاهی عرفانی- اخلاقی به مناسک حج صفحه 1

پیش گفتار

آن گاه که دعوتش را لبیک می گوییم و به خانه اش مهمان می شویم، لباس عصیان و سرکشی را از تن درمی آوریم و لباس پرهیزکاری و عفاف و بندگی را می پوشیم و چشم دل را مُحرم می کنیم تا مَحرم شویم و به جای گردش دور خود، گرد معبود می چرخیم. طواف عشق را آغاز و سه روز در مشعر و منا بیتوته می کنیم و نفس خود را به قربانگاه می بریم و قربانی می کنیم و به صفای روح و جان می پردازیم. دل را صیقل می دهیم و ابراهیم وار زمزمه می کنیم و شیطان نفس را با جمره انابه، سه بار از خود دور می سازیم؛ یک بار به نیت قرب الی الله، بار دوم به نیت _فرار_ الی الله و آخرین بار، به نیت _فنا _الی الله.

گناهان خود را با زمزم اشک و نیایش می شوییم و برای رسیدن به خدا از منیت فاصله می گیریم و نفس می کوشیم و درس بندگی را می آموزیم و برای رسیدن به بالاترین مرتبه بندگی که عَرَفَ رَبه است، تلاش می کنیم.

حج، دریایی است که هر کس قطره ای از آن بنوشد، به اندازه یک اقیانوس تشنه خواهد شد. کتابی است که الفبای آن تعبد و تسلیم است. حج، درختی است که ریشه آن، تزکیه و پرهیزکاری و شاخه های آن متصل به شاخه طوبا  است که هر حاجی، از سایه آمرزش آن برخوردار می شود. حج، اقیانوس مّواجی است که در عمق آن، صدف عرفان و مروارید اجابت و