نگاهی عرفانی- اخلاقی به مناسک حج صفحه 104

شکسته، این بقعه مقدس ولی بی سایبان برای ما معنای دیگری دارد.»(1) «در  بقیع، روضه لازم نیست، خود، مرثیه مجسم است. در بقیع، اشک است که سخن می گوید.

18. وداع با مدینه

همیشه هنگام ورود، حرف بسیار است و هنگام خداحافظی، حرف ها به پایان می رسد و اشک و آه و حسرت و تلخی سکوت، در جان لانه می کند. شب، شب آخر است. فرصت ها را باید غنیمت شمرد. باید به پای ثانیه ها بیفتی. ای عقربه ها! عقب بکشید و بایستید. عمر سفر خود را کوتاه نکنید. باید دل کند. جدایی یک قانون است.

پایان سفر، برگشتن به دنیای خاکی و روزمرگی همیشگی و تنزل از افلاک به خاک است. می رویم با حسرتی بر دل و غمی سنگین بر سینه و آرزویی بر دل مانده؛ آرزوی نیافتن قبر گم شده!

گریه امان نمی دهد، برای آخرین بار جام وجودت را متوجه قلب نگین مدینه، قبه الخضرا می کنی و روحت را در باران ترنم اشک هایت شست وشو می دهی: «اَخْرِجنی مُخْرَجَ صِدْقٍ» و با حسرت زمزمه می کنی: «السلام علیک یا رسولَ اللهِ.» با خود آرزو می کنی: «وَ لا جَعَلَهُ اللّه آخِرَ الْعَهدِ مِنّی لِزیارَتِکم».

ما جملگی ای مدینه بیمار توییم

رفتیم، ولی عاشق دیدار توییم

هر چند تو را گران فروشند به ما