نگاهی عرفانی- اخلاقی به مناسک حج صفحه 44

هاتف غیبم رسید مژده به گوش

چون قرب درطلبی، در صفای نیت کوش

بنابراین، در همه عبادت ها به ویژه حج باید از هر گونه دل مشغولی که ما را از معبود دور می سازد یا ما را به فکر گناه می اندازد، بپرهیزیم.

امام صادق علیه السلام می فرماید:

اِذا اَرَدْتَ الْحَجَّ فَجَرِّد قَلْبَکِ لِلّهِ تَعالی مِنْ کُلِّ شاغِلٍ.(1)

چون اراده حج کردی، دل را از هر چه از خدایت باز دارد، خالی دار.

ج) تقوا

بهترین توشه ای که هر انسانی برای رفتن به حج نیاز دارد، پرهیزکاری است. پرهیزکاری به معنای دوری از گناه و سرکشی است؛ پرهیزکاری، افزون بر آن که آدمی را از خطا و گناه دور نگه می دارد و جلو هوا و هوس ها را می گیرد، از دین و ایمان آدمی نیز نگه داری می کند. «تقوا، شعار تمام انبیا و هدف همه پیامبران و رسالت همگی آنان است.»(2) همه انبیا و اولیای الهی، برای رساندن انسان به تقوای الهی قیام کردند و هدف مشترک همه آنان، رسیدن به کمال بود. پس در این سفر مقدس، باید پرهیزکار بود و از دل و جان مراقبت کرد تا از آثار معنوی آن بهره مند شویم. در مسیر این سفر ملکوتی باید از تقوا چون  سپر در برابر معاصی و عصیان سود جست تا از اندیشه ها و وسوسه های شیطانی به دور بمانیم و فلسفه اعمال و مناسک حج