نگاهی عرفانی- اخلاقی به مناسک حج صفحه 57

مکان رشد ادراک است اینجا(1) (2)

2. احرام، آموزشگاه درس مقاومت

«احرام یعنی پشت کردن به دنیا و آنچه در دنیاست و رو کردن به خدا و اجابت  امر خدا.»(3) در واقع، «احرام، اعلام خاک ساری و تواضع و فروتنی و ناچیزی انسان در برابر پروردگار خویش است.»(4) به ظاهر، احرام، درآوردن لباس معمولی و پوشیدن لباس سفید و مخصوص است که برای انجام بعضی اعمال آن را می پوشیم، ولی این درآوردن لباس و بر تن کردن لباس دیگر، راز و رمز بسیار دارد. احرام، تجلی قیامت است. با درآوردن لباس دنیوی، انسان یاد قیامت و روز محشر می افتد که لباس آخرت را بر تن می کند. همان صحنه ای که همه انسان ها با لباسی یک شکل سر از قبرها درمی آورند. احرام نیز همین گونه است. همه با لباسی یک رنگ و یک شکل در روزهای خاص، در مکانی مشخص گرد می آیند. احرام، یادآور روز رستاخیز است. فلسفه دیگر احرام این است که با درآوردن لباس دنیوی، از گناهان خارج و از تمام دل بستگی های دنیا رها می شویم تا وارد حریمش شویم. برای مَحرم شدن باید مُحرم شویم. باید از آلودگی ها و گناهان دوری کنیم و از هر چیزی که ما را به غیر او مشغول می سازد، رها شویم و دل را همانند لباس مان، یک دست

1- [1] . در بارگاه نور، ص 21.
2- [2] . احد ده بزرگی.
3- [3] . حسین مظاهری، مقاله «منازل سلوک عرفانی در آیینه حج»، میقات حج، ش 11، ص 41.
4- [4] . غلام علی حداد عادل، حج؛ نماز بزرگ، نشر مشعر، 1382، چ 4، ص 28.