نگاهی عرفانی- اخلاقی به مناسک حج صفحه 70

خود می گردانیم تا مولای خودمان را که در همین حوالی است، بیابیم و با دلی شکسته و چشمانی اشک بار، چشم خود را به روی غیر می بندیم، به این امید که با چشم دل، او را ببینیم.

6 . وقوف در مشعر الحرام

واژه «مشعر» به معنای محل درک و شعور(1) و محل آگاهی و بصیرت است. «شب مشعر، شب اندیشه است. اندیشه درباره آنچه انجام دادی و انجام خواهی داد. شب مشعر، شب آرامش و سکوت است. شب تفکر درباره اسرار آفرینش است. انسان به دور از هیاهوی مظاهر دنیوی و به دور از دغدغه های روزانه، در این شب می اندیشد. در اشعار، علامت و نشان و مشعر؛ یعنی محلی که شعار خدا و نشان خداجویی و خداخواهی در آن کاملاً پیداست».(2)

انسان در آرامش شب به تفکر و تأمل برمی خیزد؛ زیرا یک ساعت تفکر، بهتر از هفتاد سال عبادت است. تفکری که دنیا را در برابر چشم آدمی، تغییر و  شکل دیگر زندگی را نشان می دهد. حاجی پس از به دست آوردن معرفت و خودسازی در عرفات، با قدری تأمل در حکمت الهی، نهایت ناتوانی و بندگی را نشان می دهد و اظهار عبودیت می کند. آن گاه سبک بال و پرنشاط، خود را برای ورود به آغوش رحمت الهی آماده می کند و با سر پرشور و دلی