نگاهی عرفانی- اخلاقی به مناسک حج صفحه 93

آن گاه که لباس احرام را می پوشیم و لباس دنیوی را از تن درمی آوریم، جامه گناه و ریا و تکبر را از تن بیرون می کنیم و لباس دل بستگی ها را بیرون می ریزیم و لباسی ساده و سفید می پوشیم. جامه ادب و تواضع و جامه سفر مرگ بر تن می کنیم.

بهره مندی از عطر ممنوع می شود؛ زیرا بوی خوش بندگی کافی است. در  آینه نگاه کردن ممنوع است؛ زیرا باید تنها او را بنگریم و دل خود را به او بسپاریم. طواف و گشتن به دور معبود، به معنای گشتن تنها بر گرداگرد حریم او و ممنوع بودن از خودمحوری و سرزمین محوری و ملت محوری است. هرچه به او نزدیک تر شویم، از خود دور می شویم. دشواری برخی اعمال و محروم شدن از برخی حلال ها، سبب می شود جسم و جان خود را در برابر سختی های دنیوی آماده سازیم. ازاین رو، در برابر دستورهایش باید فرمان بردار باشیم و همه اعمال را بی کم و کاست، در کمال بندگی محض انجام دهیم.

به طور کلی، فلسفه همه اعمال و مناسک، تمرین خودسازی و گناه نکردن است. در روایت چنین آمده است:

حج، بدن را به سختی انداختن، از زن و فرزند دور شدن و جان را از هواهای نفسانی و شهوت ها و لذت های نامشروع منع کردن و تمرین خودسازی و گناه نکردن است.(1)

14. اسرار حج از زبان امام خمینی رحمه الله