دستور و وصیت نامه شرعی و قانونی صفحه 16

آقای احسانی (پیرمرد) گفت: از خدا نااُمید نباش و توبه کن. باید حقوق آنان را برگردانی و رضایت شان را جلب کنی! وصیّت خوب است و شما هم باید به وصیّت عمل می کردید. عمل کردن به وصیّت واجب و لازم است، و هنوز دیر نشده است، باید همواره خدا را در نظر داشت و شما نباید مأیوس و نااُمید شوید؛

اگر توبه ی واقعی کنید خدای سبحان شما را خواهد آمرزید.

وصیّ بی تقوی (دزد رسمی!)

یکی از بیماران (آقای دلاوری) گفت: اگر خود آدم ایمان و تقوی نداشته باشد، وصیّت نامه چه کند؟ این بابا (آقای انوری) به وصیّت نامه ی پدرش چه قدر عمل کرد که دیگران عمل کنند؟!

پدر من هم وصیّت نامه داشت و هم مال و دارایی؛ وقتی که از دنیا رفت، عمویم را وصیّ خود تعیین کرد، من یازده ساله بودم، برادرم نُه ساله و خواهرم شش ساله. یک سال پس از فوت پدر مرحومم مادرم با عمویم ازدواج کرد، تا دو ماه بعد از ازدواج شان وضع مان بهتر بود، ولی بعد از آن، کارهای دشوار به دوش ما بود و عمویم با هر دو زن و دو فرزندش دارایی ما را حیف و میل کردند، (وصیّت پدرم فراموش شد و...) ما با لباس های کهنه و گاهی با حال بیماری در یک اتاق سرد با پتوهای کهنه و چرکی سپری می کردیم و عمویم می گفت من خودم وصی برادرم می باشم!؛ وصی بود اما تقوی نداشت و دزد با چراغ بود!

یک عمّه و یک عموی بزرگتر داشتیم، گاهی می آمدند و می گفتند: «چرا دل شما به حال فرزندان یتیمِ برادرتان نمی سوزد؟ اموال پدرشان چه شد؟» عموی بی انصاف ما با آن ها دعوا می کرد و مادرم هم خود را کنار می کشید! تا آن که پس از سه سال ما را از خانه بیرون کردند. تنها خواهرم با ایشان ماند،