دستور و وصیت نامه شرعی و قانونی صفحه 18

پدرم می گفت: «امام حسین(علیه السّلام) برای روضه خوانی و سینه زنی شهید نشده است، بلکه برای حفظ دین و نماز و عبادت و برای عدالت و امر به معروف و نهی از منکر شهید شده است و...»

پدرم دو بار به کربلا مشرّف شده بود. برای ما مهر، تسبیح، گردن بند از خاک کربلا و نیز خلعتی آورده بود. هم چنین برای ما از نهر فرات و از نهر علقمه ی حضرت ابی الفضل(علیه السّلام) آب آورد.

پدرم همواره از امام زمان (عجّل الله تعالی فرجه الشّریف) یاد می کرد و برای سلامتی و فرج آقا دعا می کرد و صدقه می داد.

فراموش نمی کنم زمانی را که پدرم مریض شد و 12 روز بیماری ایشان طول کشید. تمام اهل روستا و از روستاهای دیگر به عیادت او می آمدند و برای او دعا می کردند؛ در روز سوّمِ مریضی خود، همسر، فرزندان، برادران و خواهران خود را جمع کرد وصیّت نامه ی خود را به دست برادر بزرگم (سیّدعلی) داد که بخواند (پدرم ما را قرآن خواندن و سواد آموخته بود).

وصیّ مسئولیت شناس

برادرم سیّدعلی احمدی با صدای بلند وصیّت نامه ی پدرم را

خواند، و پدرم در همان مجلس دوباره وصیّت نامه را به امضای همسر و فرزندانش رساند و سه بار تکرار کرد که سیّدعلی وصیّ من است. سیّدعلی نیز در حضور جمع قبول کرد. سپس پدرم دفترچه ای آورد که در آن طلبکاری ها و بدهکاری هایش نوشته شده بود و حتّی سهم مبارک امام(علیه السّلام) و سهم سادات عظام و زکات و زکاتِ فطره را هم یادداشت کرده بود.

در وصیّت نامه اش نوشته بود: «پیراهن مشکی مرا که در عزاداری امام حسین(علیه السّلام) می پوشیدم داخل قبر، زیر پهلوی راستم بگذارید.»