دستور و وصیت نامه شرعی و قانونی صفحه 2

عَقلِهِ وَ مُرُوَّتِهِ ...»(1)؛

پیامبر(صلّی الله علیه و آله وسلّم ):«کسی که در وقت فوت خود خوب وصیّت نکند [ وصیّت مشروع و معقول] این کار، نقصی در عقل و اندیشه و مروّت اوست...»

عَنِ ٱلرَّسولِ(صلّی الله علیه و آله وسلّم ):«مَن ماتَ عَلی وَصِیَّهٍ حَسَنَهٍ ماتَ شَهِیداً.»(2)

- «کسی که با وصیّت نیکو و خوب بمیرد با مقام شهید مرده است.»

مستحب است که انسان در زندگی همواره آماده ی سفر آخرت باشد؛ یعنی (وصیّت کند، امانات مردم را برگرداند، بدهکاری ها را بپردازد، کفن برای خود آماده نماید، کارهای خود را منظّم سازد و از گناهان گذشته ی خود توبه کند که واجب است و توبه را به تأخیر نیندازد.)

حضرت لقمان(علیه السّلام) به پسر خود وصیّت کرد و فرمود:«ای پسرم!

توبه را به تأخیر مینداز که مرگ، ناگهانی می آید.»(3) [مرگ کسی را خبر نمی کند.]

آری، مرگ حتمی و علاج ناپذیر است و هرگز در اختیار انسان نیست. انسان با یک تفکر جدّی می تواند برترین سرنوشت را برای خود رقم بزند و دنیا و آخرت را با یک دید عرفانی تحلیل کرده و برترین راه و روش را برگزیند.

آری باید توجه داشت که ظواهر و مادیات زندگی و زرق و برق دنیایی زایل می شوند، ثروت، ریاست، قدرت، شهرت و... هم خود فانی شدنی است و هم جلو اجل را نمی توانند بگیرند اما ایمان، حقایق، اعمال شایسته و ارزش های دینی، ابدی و پایدارند و نیز زندگانی جاودانی را به ارمغان می آورند.

جلال الدین محمّد بلخی در یکی از شعرهایش زنگ خطر را به صدا آورده است و مسئله را عینی ساخته می گوید:

1- فلاح السائل،ص 66 و میزان الحکمه: باب وصیّت 6838
2- مستدرک الوسائل، ج2 ص118
3- بحارالانوار، ج71 ص 307