ادوار فقه (شهابی) صفحه 119

استخراج و در این مقام یاد می گردد «1»:

پس از این که در آن قرارداد نوشته شده است که: پیروان اسلام امّت واحده هستند و باید بر خلاف شخص یاغی، ظالم و مفسد آثم، قیام و اقدام کنند این عبارت در آن مندرج گشته است «..

و انّ أیدیهم علیه جمیعا، و لو کان ولد احدهم، و لا یقتل مؤمن مؤمنا فی کافر و لا ینصر کافرا علی مؤمن، و انّ ذمّه اللّٰه واحده یجیر علیهم ادناهم، و انّ المؤمنین بعضهم موالی بعض دون النّاس..، و انّ سلم المؤمنین واحده، لا یسالم مؤمن دون مؤمن فی قتال فی سبیل اللّٰه الّا علی سواء و عدل بینهم..»

و انّ من اعتبط مؤمنا قتلا عن بیّنه فانّه قود به، الّا ان یرضی ولیّ المقتول و انّ المؤمنین علیه کافّه و لا یحلّ لهم الّا قیام علیه» آیاتی که در بارۀ بیان «ولیّ دم» و «قصاص» و «دیه» وارد شده و از لحاظ زمان برخی از آنها «بطور یقین» مدتی پیش از این موادعه صدور یافته و برخی دیگر بحسب ظاهر در حدود زمان آن صادر گشته در اینجا آورده می شود:

1- آیۀ 35 از سورۀ «الاسراء» (بنی اسرائیل- که از سوره های مکیه است) وَ لٰا تَقْتُلُوا النَّفْسَ الَّتِی حَرَّمَ اللّٰهُ إِلّٰا بِالْحَقِّ وَ مَنْ قُتِلَ مَظْلُوماً فَقَدْ جَعَلْنٰا لِوَلِیِّهِ سُلْطٰاناً فَلٰا یُسْرِفْ فِی الْقَتْلِ..

2- آیۀ 173 از سورۀ البقره (مدنیّه است)