ادوار فقه (شهابی) صفحه 279

- 12- ابراهیم بن ولید بن عبد الملک 127- 126

در اواخر ذو الحجّه که یزید بن ولید مرده است گروهی از مردم با برادر وی، ابراهیم بن ولید بیعت کرده اند.

ابراهیم کارش متزلزل بوده «1» چه همۀ مردم با او بیعت نکرده اند بلکه برخی بیعت کرده و برخی از بیعت سر باز زده اند پس گروهی او را به امارت سلام می داده گروهی به خلافت و بسیاری از مردم نه به امارت و نه به خلافت. تا این که عاقبت در ماه صفر از سال یک صد و بیست و

هفت (127)، پس از اندکی بیش از شصت روز زمامداری لرزان و سست، ناگزیر خود را از خلافت، خلع و با مروان حمار بیعت کرده و گردن به اطاعت و فرمانبری او نهاده است.

ابراهیم به مناسبت این که خود را از کار بر کنار و زمام سلطنت اموی را به مروان حمار واگذار کرده بعنوان «مخلوع» اشتهار یافته است.

تا سال (132) زندگانی ابراهیم امتداد داشته و در آن سال در قضیۀ دربار ابو عباس سفّاح، نخستین خلیفۀ عباسی، با گروهی از بنی امیّه بقتل رسیده است.

نبایع ابراهیم فی کل جمعه الا ان امرا أنت و الیه ضائع