ادوار فقه (شهابی) صفحه 398

- 3- ابن ابی سبره

ابو بکر عبد اللّٰه بن محمد بن ابی سبرۀ قرشی.

ابو اسحاق ترجمۀ او را بدین مضمون آورده است:

«به سال یک صد و هفتاد و دو (172) به سنّ شصت سالگی در گذشته از طرف ابو جعفر متصدی شغل قضاء بوده است.

و گفتۀ مالک بن انس در بارۀ او و ماجشون به

ابو جعفر از این پیش گذشت» ابن حجر در کتاب «لسان المیزان» (جلد ششم- باب من عرف بابیه صفحه 826-) چنین آورده است:

«ابن ابی سبره: ابو بکر بن عبد اللّٰه بن عبد اللّٰه هو ابو بکر بن عبد اللّٰه بن محمد بن ابی سبره القرشی العامریّ اسمه عبد اللّٰه، او محمّد، عن عطاء و زید بن اسلم او صفوان بن سلیم، و عنه ابن جریج و عبد الرّزاق».

- 4- کثیر

کثیر بن فرقد.

ابو اسحاق در ترجمۀ او این مضمون را آورده است:

«ابن قاسم گفته است: مالک گفت:

«ما گروهی بودیم که استفاده از ربیعه را به محضر او حاضر می شدیم از میان ما