ادوار فقه (شهابی) صفحه 406

- 2- عکرمه

ابو عبد اللّٰه عکرمه (بر وزن زبرجه) مولی ابن عباس در سال یک صد و پنج (105) (بنقل ممقانی از واقدی) و به سال یک صد و هفت (107) به سنّ هشتاد سال به گفتۀ ابو اسحاق و منقول از ابو نعیم و به سال یک صد و پانزده (115) بنقل از قتیبی وفات یافته است.

ممقانی از «ملحقات صراح» نقل کرده که عکرمه و کثیّر عزّه، شاعر مشهور، در سال یک صد و هفت (107) در یک روز در گذشته اند از این رو مردم می گفته اند:

«مات افقه النّاس و اشعر النّاس فی یوم واحد» و عکرمه را هشتاد و چهار سال بوده است.

همین قسمت را ابن خلّکان از طبقات محمد بن سعد از قول واقدی از قول خالد بن قاسم بیاضی نقل کرده باین مضمون:

«عکرمه و کثیّر عزّه در سال یک صد و پنج (105) در یک روز وفات یافتند و من خود هر دو را بعد از ظهر در موضع جنائز دیدم که نماز بر ایشان خوانده می شد و مردم می گفتند: افقه مردم و اشعر مردم در گذشتند» عکرمه از مردم مغرب و از بربر بوده هنگامی که ابن عباس از طرف علی (ع) والی بصره بوده حصین بن نمیر، عکرمه را بوی هبه کرده و او نام عکرمه را که نامی است عربی بر او نهاده و در تعلیم و تربیت وی جهدی فراوان به جای آورده تا بدان پایه رسیده که ابن عباس به او گفته است:

«انطلق فافت النّاس» برو به مردم فتوی بده.

عکرمه از حسن بن علی (ع) و از عائشه و از عبد اللّٰه عباس و از عبد اللّٰه عمر و از عبد اللّٰه بن عمرو عاص و از ابو سعید خدری و از ابو هریره روایت کرده و زهری